Ik ben nu bijna een week of zes bezig voor ‘me eigen’. Op feestjes en dergelijke vragen mensen: ‘En?’ ‘Heb je al veel werk, klanten?’. In het begin leg ik dan nog enthousiast uit dat ik net begonnen ben, dat ik wel lekker bezig ben (om uiteindelijk te zeggen: nee nog niet echt veel klanten)… Je ziet sommigen opbeurend kijken, ‘natuurlijk moet je het opbouwen’. En je ziet mensen verschrikt kijken: ‘nog geen klanten??’. En natuurlijk denk ik ook soms, ‘o jee’. Maar toch. Ik heb vertrouwen. In de tijd die voor mij ligt, in mijzelf, in de juiste ontmoetingen, in ‘het moment’.
Mijn besluit was gebaseerd op ‘borrelen’. Niet borrelen met glaasjes in de hand, hoewel ik daar ook zeer van houd, maar borrelen van energie. Van bruisende bubbels van ideeën die het wel of niet gaan doen. Van blij worden van kleine woorden, van gedichtjes, van teksten, van blogs, van reacties van mensen. Niets is zo leuk als van een wildvreemde een leuk bericht te ontvangen over mijn blog. Of ineens te ontdekken wie er jouw blog volgen.
En niets maakt me zo blij als de steun en support van Vriendin en haar reactie op de weg die we samen hebben gekozen. Vol vertrouwen. Wat een cadeautje (maar dat wist ik al). En dat borrelen? Ja, het borrelt.