Ik ben geen lichtzinnig type. Praten over het weer doe ik niet (behalve nu dan want wat is het energieslurpend heet), ik ben van de diepte, van zingeving. Hoewel. Dat was ik. Dat werd me deze week confronterend duidelijk.
Een gesprek met B. was de aanleiding. Aan mijn eigen tafel in een levensechte meeting vroeg ze mij dingen die ik vroeger heel normaal vond. ‘Hoe is het met je’, bijvoorbeeld. ‘Hoe is het met de balans tussen jouw licht en donker’. Vragen waar ik stil van werd omdat ik niet meer gewend ben om over dat soort zaken na te denken. Ik ben immers zzp’er en werk, werk, werk.
Een dag later volgt er aan een andere tafel met andere lieve mensen nog zo’n gesprek. Het lijkt alsof ik wakker wordt geschud. Het besef dat ik een gezelschapsspel in mijn eentje aan het spelen ben en ik win en verlies altijd.
Collega’s
‘Mis je je collega’s niet’, vroegen mensen mij toen ik voor mezelf ging werken. ‘Nee’, zei ik oprecht. Ik werkte eigenlijk altijd al graag alleen. Thuiswerken werd een hobby. Door corona kon ik ook nog eens zoomen. Hoppa, win win. Ik hoefde er zelfs niet meer op uit. Vanachter mijn beeldscherm plak ik een glimlach op, zo kan het dus ook.
Ik werk graag. Het liefst begin ik heel vroeg tot heel laat en weekenden, ach, weekenden zijn ook maar een afspraak met de tijd. Dat wat ik het liefste doe, alleen zijn en schrijven, doe ik nu voor mijn baan.
Hoe houd je jezelf voor de gek?
Een betere vraag is: hoe lang houd je jezelf voor de gek? Want ik mis collega’s. Niet de zakelijke, formele contacten, niet de vergadercultuur, niet de hierarchische gevolgen van grote en onpersoonlijke instituten. Maar gewoon de ‘goedemorgen, ‘wil je koffie’, de flauwe grappen, de slappe lach, de roddels en achterklap, de onenigheden, het meeleven met elkaar. Ik mis ‘elkaar’.
Als zzp’er ben ik klantenmanager, administrateur, timemanager, cateringmedewerker, baas en werknemer. Ik zzp me een slag in de rondte, als een hond die achter haar eigen staart aanrent. Als mijn eigen hond dat doet wijs ik haar op die stompzinnige bezigheid en ben ik blij als ik haar even uit die gekte krijg. Nu is het tijd om mezelf tot stilstaan te dwingen.
Geen spijt
Geen seconde spijt heb ik van mijn besluit om tegen veel minder financiele beloning te doen waar ik blij van word. Schrijven. Maar het moet anders. Niet alleen mijn werk is veranderd ook andere sociale structuren veranderen. Ik mis het spelen. In je eentje successen vieren is leuk maar het samen vieren is leuker.
Ik weet nog niet hoe en wat maar ik weet wel dat. En daar ben ik blij mee. Dat ik iets ga veranderen. Beseffen dat zoomen een slecht aftreksel is van iemand in de ogen kijken, herkennen, zien.
Geen idee hoeveel zzp’ers er in mijn lezersgroep zitten en of ze dit herkennen? Hoe doen jullie dat?
2 reacties
Ondertussen ben ik al weer vier jaar met pensioen en ZZP’er ben ik nooit geweest. Maar ik weet wel dat menselijk contact een levensbehoefte is en kwaliteit van leven toevoegt. En dan bedoel ik het live-contact. Alleen maar contact via beeldscherm of telefoon is geen vervanging, kan wel tijdelijk iets oplossen. En een partner kan niet alle behoefte daar in opvangen. Zelf ben ik structureel contact blijven houden met een aantal oud-collega’s. Af en toe even bijpraten. Heb contact met vriendinnen, een handje vol, maar toch. En ook een aantal clubjes voorzien in een behoefte qua contact. Onze zoon is ZZP’er, een eenmansbedrijf. Maar hij heeft er voor gekozen twee dagen elders te gaan werken, bij een ander bedrijf. Gaat twee maal per week naar dat kantoor, nu even niet natuurlijk. Even contact met collega’s. Het breekt de dagelijkse beslommeringen van het ZZP’er zijn. Er zijn mogelijkheden genoeg, je kan alleen even kijken wat bij jou past en waar jij je goed bij voelt. Maar wel goed dat je in ieder geval nu gaat bedenken hoe je dit wilt gaan aanpakken. En soms denken we groter dan nodig is. Klein beginnen kan al veel waard zijn. Succes.
Neeltje