Zwarte pieten: zullie en hullie

Net terug uit NW beland ik weer midden in de Zwarte Pieten discussie. Of je nu wil of niet, er zal over gepraat worden tot… ja, tot wat eigenlijk? Tot Zwarte Piet verdwijnt, tot Sinterklaas geen feest meer is, tot Zwarte Piet blijft en de groep mensen die zich daaraan stoort zich nog minderwaardiger en kwader gaan voelen? Wat is het doel van de discussie?

Winnen. De Zwarte Piet uitdelen aan de schuldigen. Het schavot. Ik ben tot nu toe van mening dat Zwarte Piet niet perse zwart moet blijven. Waarom kwetsen als het anders kan? Maar een discussie vraagt van beiden kampen dat er water bij de wijn gedaan wordt. Er is geen winnaar in dit spel, alleen verliezers van menswaardigheid. En n deze fase van macht en onmacht, van oorlogen en verliezers, van afgehakte hoofden en gelijk willen hebben, doen wij in ons prachtige landje mee aan die domme discussie. Argumenten als ‘cultuur’ en ‘zij beroven ons van ons kinderfeest’, gaan er bij mij niet in. ‘Discriminatie en overheersing’ ook niet. Wij vierden een feest. Een leuk kinder- en volwassenfeest. De volwassenen gedragen zich als kinderen door elkaar op de bek te slaan en in kampen tegen over elkaar stelling te nemen. Wat een feest. Wat een belachelijk feest. Zolang wij als ‘wij en zij’ tegen over elkaar blijven staan kan er van een feest geen sprake zijn. Een volksfeest? Welk volk? Hebben ‘wij’ nog een volk. In Amerika viel het me op dat zodra men wist dat we uit Nederland kwamen met toch met bewondering keek. ‘Holland’, vrij, mooi, alles kan’.

Maar lieve Amerikanen, niets kan meer in Nederland. We zijn kleiner geworden in plaats van mee te groeien met de potentie die Nederland ooit had. Ruimhartig en gul. Dat zijn we alleen als we niets te verliezen hebben.

Gisteravond bekeek ik een Zwarte Pieten film. Een professionele clip over lachende, zingende, feestende Zwarte Pieten. En ik werd er een beetje blij van. Omdat het niet pretendeert gelijk te hebben maar laat zien wat het is. Een feest. Geen drammerigheid of wij zijn beter dan jullie maar gewoon: een feestje. Motto: laat het los.

Ik houd van het Sinterklaasfeest. Heb me net, zoals zo velen, nooit afgevraagd waarom Zwarte Piet, zwart is, waarom hij knecht is en geen baas. Omdat het niet speelde in mijn hoofd.

Bij stemmingen worden wel eens de hoogste en laagste cijfers weggenomen om zo tot een gemiddelde te komen. Kunnen wij dat ook niet, blank en zwart. De grote bekken weghalen, de wijzende, beschuldigende vinger, intrekken. Dan blijft er een hele grote groep over die niet zwart of wit denken. Maar gewoon, in alle kleuren van de regenboog.

Ik hoop zo dat we ooit weer dat land worden waar mensen wonen die met recht trots zijn op dit land. Omdat iedereen mag zijn wie hij is, zonder te kwetsen of gelijk te willen hebben. We did it, our way.