En dat vindt een beetje man niet leuk om te lezen, maar ik bedoel het goed. Gisteravond kwamen we met met drie zussen en mannen/vrouw bijeen. We pokeren eens in de zoveel tijd. Tenminste, zo noemen we het. De meeste tijd gaat voorbij aan small talk en flauwe kul. Soms tot irritatie van altijd weer een ander persoon. Meestal van diegene bij wie het net lekker loopt, lees: wint.
Toen we er bijna waren kreeg ik een flash back aan K. K. was heel lang geleden mijn verloofde (verloven deden we toen nog in die tijd), een leuke vent. En voor mijn gevoel reden we weer in onze groene Kever of gele Datsun, naar het zelfde adres waar zus M al jaren woont. En die flash back aan K. mag met recht een flash back genoemd worden want heel veel liefdes en levens verder zijn we nu!
Die zwagers van mij zijn er al zolang ik me kan herinneren. Ze horen er bij, zoals ik bij de familie hoor. We kennen elkaar door en door. Wat ik deel met mijn zussen zou ik ook met hen delen. We kennen elkaars krachten en ongemakken. De grapjes en sterke verhalen. We voelen haarfijn aan wanneer we beter kunnen stoppen met bepaald gedrag. Ik bij hen, zij bij mij. Is er iets, dan kan ik ook altijd bij hen terecht en meer nog, ik zou het nog doen ook. We gaan zelfs op vakantie met elkaar en hoeveel erger kan iets zijn?
Hoe bijzonder dat is besef ik elke keer weer. Familie heb je niet voor het uitkiezen, bij de een valt het beter uit dan bij de ander. Maar ik mag niet mopperen met deze familie. Het gevoel dat iemand jou heel goed kent en desondanks of dankzij dat, er altijd is voor je. En andersom. De vier musketiers alleen met meer zijn we. En voordat iedereen denkt, hou nu maar op met dat geslijm: het feit dat we zo lekker imperfect kunnen zijn bij elkaar maakt het juist perfect.
1 reactie
Mooi….