Afgelopen zaterdag was ik in een bibliotheek in de Schilderswijk van Den Haag voor de tentoonstelling Magisch Marokko, gedichten en (prachtige) olieverfschilderijen. Vriendin toont mij haar werkplek en samen lopen we rond in een inspirerende ruimte. Overal is het gezellig druk. Aan een lange tafel zitten Marokkaanse mannen, vrouwen en kinderen achter de computer. Een jongen zit aan kop en houdt een oogje in het zeil. Zijn ogen stralen door de functie die hij heeft. Hij staat op, geeft een hand en stelt zich voor. Vriendin vertelt later dat de bibliotheek bijna alleen maar zo kan draaien door de vele vrijwilligers.
Als de tentoonstelling geopend wordt nemen we plaats in de koffiekamer. Er zijn veel kinderen die maar moeilijk tot zwijgen kunnen worden gebracht. Maar ze proberen het echt, ik zie hoe ze moeite doen te fluisteren en zich te gedragen terwijl de schilder en dichter hun toespraak houden. Van de dichter is niets te verstaan maar dat ligt meer aan de dichter zelf die, zoals een dichter dat betaamt, wat suffig en niet met beide voeten, op de aarde staat. Naast mij zitten drie kinderen die luidruchtig de laatste slok uit hun beker proberen te zuigen. Met een rietje. Dat maakt herrie. Een oudere Haagse dame voor me draait zich om en kijkt met boze bruine ogen hun richting op. Het maakt geen indruk. Ze draait zich nogmaals om en bijt ze toe: ‘Stil, we zitten hier om iets te horen’. Het zijn niet haar woorden die mij raken. Het is haar boze blik, de donkere ogen die zoveel ingehouden woede uitstralen. De blik die ze nog heel lang op hen laat rusten nadat ze de woorden heeft uitgesproken.
De kinderen druipen af. Als we later allemaal opstaan staat de vrouw met twee anderen te praten. Ze begrijpt er niets van dat er kinderen zijn bij zo’n tentoonstelling, hoe kunnen ze het bedenken, die organisatie. Die hele dichter had ze niet kunnen horen. De zurigheid druipt er vanaf. Ik had een mooie middag, met stralende gezichten van kinderen en moeders.
Mochten we allemaal maar wat magie toe kunnen laten in het leven.