Een weekend weg om te vieren dat we een jaar getrouwd zijn. Een jaar. Voor de één lang, voor de ander kort. Voor ons alleen maar wonderbaarlijk. Vorig jaar rond deze tijd hadden we een geweldig feest in een heerlijke zon. Het jaar is voorbij gevlogen. Zo goed kan een jaar zijn!
En dan kom je terug van zo’n weekend en dan hoor je hele trieste dingen. De moeder van mijn schoonzusje overleden. Omdat onze hond bij hun te gast was, hebben ze het niet verteld. Zodat wij dit leuke weekend konden hebben. De hond bleek gelukkig een klein medicijn.
Zoveel verdriet en niet begrijpen. Iemand waar je van houdt te zien huilen, meer dan huilen, pijn zien hebben… ik vind dat altijd het moeilijkste om te laten zijn. Weten dat je niet meer kan zijn dan een hand op de schouder maar dat je niet de pijn weg kan toveren.
Leven is helaas ook pijn hebben. Wie heeft het niet meegemaakt?
Je kan het niet overslaan, niet je ogen sluiten of net doen alsof.
Het is er, hard en meedogenloos.
Stikken in je tranen.
De tijd nemen om weer de zin te zien van leven met die bekende afloop.
Om te koesteren van wie je houdt, om te koesteren die van jou houden.
3 reacties
Zal zeker een hele troost zijn, zo’n liefdevolle hand op de schouder.
Hoe waar, mooie regel per dag, raakte mij.
Dankjewel lieve An