Gisteravond weer eens buis-gehangen. Ik zag een indrukwekkend programma over donortransplantaties. Mensen die wanhopig wachten op een lever, een nier, zelfs longen. Wat een leed en wat een drama om zo te moeten leven. Een jong meisje die een nieuwe lever krijgt, maar de kans loopt om daar aan ook te overlijden. Wat een keuze is dat, voor haar en voor haar ouders. Een man die al negen maanden in het ziekenhuis ligt in afwachting van nieuwe longen die hij hard nodig heeft. Met een longcapaciteit van nog maar 19 procent kan hij nog net zijn hand naar zijn mond brengen. Negen maanden in een ziekenhuis en achteruit gaan en wachten, wachten, wachten.
Een arts vertelt dat er momenteel meer donateurs zijn die leven dan donateurs die toestemming hebben gegeven om na hun dood, organen af te staan. Dat wordt natuurlijk lastig als het longen of een lever betreft, dat vraagt helaas dat er eerst door iemand ‘gestorven’ moet worden.
Een man, veertig jaar, heeft zelf een wanhopige oproep op Facebook gedaan. Een oproep voor een nier. In zijn directe omgeving was er niemand geschikt bevonden. Er komen volop reacties binnen en een man van zestig jaar blijkt geschikt en gaat samen met de nierpatiënt het medische traject in. Een volkomen willekeurige man die geraakt is door het verhaal. Zou jij dat doen, zou jij dat kunnen?
Vriendin zegt direct dat alleen maar te willen doen voor een naaste, iemand die voor haar veel betekent. Ik twijfel. Ik zou het ook voor een vreemde willen doen maar niet dat ik spontaan direct vandaag naar een ziekenhuis toe ga. Maar ik kan me voorstellen dat een verhaal mij ook raakt en ik zo’n keuze maak. Waarom niet? Reacties op de gulle orgaangever waren er volop. ‘Een held’, werd gezegd. Maar is dat zo, zou ik een held zijn als ik dat doe? Dacht het niet. Ook in deze situatie spelen meer dingen mee. Bijvoorbeeld zoiets onbenulligs als ‘zingeving’.
En stel dat ik een nier zou afstaan. Hoe staat mijn werkgever daar tegen over? Zijn de ziektedagen dan voor eigen rekening of strijkt mijn werkgever over zijn goed werkende hart en staat hij mij toe om in zijn tijd, geopereerd te worden en te herstellen? Dat vind ik een lastige. Een zelfgekozen ziekte is toch anders dan een ziekte die je overkomt. Maar uiteindelijk zijn heel veel ziektes indirect ook zelf gekozen.
Wat vind jij?