In ons huis is zoomen echt een werkwoord van betekenis geworden. Ik in mijn kamer, Vriendin in de woonkamer. Deuren gesloten want het blijkt dat ons stemvolume plotseling decibellen omhoog gaat als we zoomen. Dat geldt ook voor de zoomgenoten aan de andere kant van het venster.
Ik heb het zelfs in een blog genoemd: “ik mis het knuffelen’. Het klinkt warm, aardig en menselijk maar in mijn geval is het eigenlijk niet helemaal waar. Van sommige menselijke eigenschappen mis ik blijkbaar wat essentiële. Wat ik had moeten zeggen in mijn blog is: ik mis de mogelijkheid tot knuffelen, dat komt dichterbij de waarheid.
Netwerken en knuffelen
In mijn netwerkgroep ontmoetten we elkaar, vóór het nieuwe normaal, op de vroege vrijdagochtend met schoongewassen haartjes en handen klaar om te netwerken. Een beginnende groep die elkaar nog echt moet leren kennen. In elke groep zitten notoire knuffelaars, de ‘huggers’, voor wie een hug net zo gewoon is als een kopje koffie drinken. Ik behoor niet tot deze groep. Je moet mijn hug verdienen en ik weet dat dat aanmatigend klinkt maar ik wil ook dat ik zelf pas een hug krijg als ik dat verdien of nodig heb en niet omdat ik toevallig net op die hugplek ben. Ik heb geen huidhonger al zal mijn huid daar persoonlijk anders over denken.
Het allerlastigste vind ik dat als je één persoon knuffelt, je het niet kan maken om de volgende over te slaan. Omdat we elkaar niet kennen is er geen logische reden te bedenken van ‘jij wel, jij niet’. Dus sla ik mezelf gade terwijl ik al huggend de ronde doe, ik lijk volkomen normaal.
Mijn netwerkgroep heeft statuten. Ik heb gezocht, gegoogeld, geïnformeerd: is er niet ergens een regel dat huggen verbiedt? Met onderbouwende argumenten als ‘we zijn geen vrienden, we zijn ondernemers’. Maar de regel bestaat niet. Toch ontstaan soms vanzelf regels die in de buurt komen van een verbod: de anderhalve meter is er zo eentje.
Koud of warm?
Ben ik een koud mens? Dacht het niet. Maar een hug, een omhelzing, moet voor mij natuurlijk zijn, een oprechte wens om een ander te voelen, te zien en die ander te laten weten dat jij er bent voor hem of haar. En zelfs bij personen die voor mij huggenswaardig zijn, is dat niet altijd zomaar zo.
Mijn zoompunt
Kom ik eindelijk bij mijn zoompunt. Al zoomend besef ik dat dit voor mij een ideale manier is om in contact te komen met anderen. Ik zwaai vanuit mijn veilige plek naar de mensen die binnenkomen. Ik ben echt blij ze te zien maar hoef dat niet te laten merken door fysiek in actie te komen. Ik kan zelfs even het schuifje over mijn video plaatsen als ik even niet gezien wil worden.
En als Vriendin klaar is met haar zoomvergadering en ik met mijn overleg, lopen we elkaar tegemoet. In een hug.
(Ik weet plotseling wat voor mij het ideale beroep zou zijn geweest: coach op afstand)
1 reactie
Een digitale hug, omdat je het verdient!