Een collega is een fanatieke hardloopster. In haar vrije tijd rent ze net zo makkelijk de 10 km als de halve of hele marathon. Ze vertelde over een marathon niet zo lang geleden. Na afloop zijn er zoveel stoffen in haar lichaam vrij gekomen dat ze de slaap niet kan vatten. Het is niet zomaar ‘niet in slaap kunnen vallen maar een totaal wakker zijn’, nastuiteren van alle adrenaline maar vooral wakker, wakker, wakker.
Midden in de nacht, vindt ze het eigenlijk ook gewoon zielig voor zichzelf. Zo hard je best gedaan, lig je in je eentje in een hotelkamer in een vreemde stad naar een gelig plaffond te staren. Ze pakt haar laptop om eens te googelen op deze ongewone ervaring. Er zullen er toch meer zijn die op ditzelfde moment klaarwakker liggen te liggen? Ze zoekt, nee, ze verlangt naar herkenning, naar een maatje in ‘wakkerheid’. Ze tikt in google wat kreten zoals marathon, slapeloosheid, pijn, stuiteren. Google gaat op zoek en het eerste bericht dat ze leest staat op een hardloopforum. Ze leest en kan haar ogen niet geloven. Haar hart gaat nog harder slaan, daar staat warempel haar verhaal, er waren dus mensen zoals zij! Ze leest het nogmaals en door de herkenning voelt ze zich al een stuk beter. Dan ziet ze de naam onder het artikel. Dezelfde voornaam als de hare. Toeval? Ze bekijkt het bericht beter en staart naar de datum, het is een bericht uit 2005 maar de strekking van het verhaal is precies dezelfde als nu.
De waarheid dringt maar langzaam tot haar door. Ze heeft zojuist haar eigen bericht gelezen, jaren geleden gepost na een zelfde ervaring als nu. Ook op zoek naar herkenning. Nu jaren later heeft ze het eindelijk gevonden. Herkenning. Zonder je zelf ben je echt wel alleen.