Gisteravond opnieuw genoten van Zomergasten. Was vorige week advocaat Inez Weski te gast, deze week actrice Nazmiye Oral. Twee vrouwen, waarvan de eerste weigerde iets persoonlijks te vertellen en de tweede alleen maar persoonlijk was. Grappig te constateren dat Inez Weski door haar keuze voor mij juist persoonlijk werd.
Nazmiye Oral, eerlijk, ik kende haar niet. Maar na tien minuten luisteren denk ik aan Adelheid Roosen. Een vrouw die ik bewonder maar soms voor mij totaal onnavolgbaar is. Nazmiye is dat wel. Zij blijkt veel samen te werken met regisseur Adelheid Roosen en ik begrijp heel goed waarom. Beide worden gedreven door innerlijke roerselen en hebben het hart op de juiste plaats: dicht bij anderen. Maar zowel bij Roosen als bij Oral zie ik ook hoe ze allebei begrepen willen worden, alsof ze mij iets uit te leggen hebben wat niet kan wachten. Die noodzaak had Weski totaal niet en dat is ook weleens een verademing.
Maar de avond van Oral vond ik een plezierige. Niet loodzwaar maar wel intens. Twee fragmenten bleven hangen. Het eerste fragment bevat beelden van de nieuwe serie serie Messiah, over een jonge prediker Al-Masih, die zijn boodschap over liefde en vrede met de wereld wil delen. Op de Tempelberg richt Al-masih zich tot de menigte. Over het loslaten van de geschiedenis. Over de vraag wie bereid is zijn ziel te laten wegen. Er komt niemand naar voren totdat een jongetje naar voren loopt.
Je ziel wegen. Ik vermoed dat we allemaal in staat zijn, eigenlijk, om onze eigen ziel te wegen. Maar dat daar wel lef voor nodig is: dat heb ik goed gedaan, dat heb ik fout gedaan, daar heb ik steken laten vallen, daar raapte ik ze weer op. Zonder al te veel van mijn zielenroerselen te delen zou ik zo’n weging wel aandurven. Niet omdat ik daar goed uit zou komen, maar misschien wel omdat het in balans is. Niet heel goed, niet heel slecht. Nasmiye Oral beseft al vroeg in haar jeugd dat zijzelf de weger is van haar ziel en niet de ander. Zij vertrouwt op haar eigen wijsheid en heeft een lange weg te gaan om zich te ontworstelen aan Turkse tradities en moeders dreigementen. Als ik haar ziel zou mogen wegen zou die doorslaan naar ‘goed’ maar wie ben ik om te wegen en is goed goed en slecht slecht? Wie zijn anderen om te wegen en daar een waardeoordeel aan te hangen?
Phone of te wind
Stil werd ik van het prachtige verhaal van de ’telefoon van de wind’. In 2010 verloor Itaru Sasaki zijn neef bij de tsunami in Otsuchi. Hij besloot een glazen telefooncel te maken hoog op een heuvel. In de cel staat een ouderwetse draaitelefoon die geen echte verbinding heeft. In gesprekken die Itaru via de telefoon met zijn overleden neef voert, leert hij om te gaan met rouw. We zien een prachtig fragment van de documentaire van een gezin waarvan de vader is omgekomen. De oudste zoon van zestien jaar, neemt zijn jongere broertje en zusje en moeder mee en haalt hen over om in contact te komen met hun overleden vader en man. Voor het eerst laten het zusje en broertje hun verdriet toe.
Telefoon van de wind. Al googelend kom ik erachter dat er in Gouda ook zo’n initiatief is. Ik vind het zo mooi. Tijdens het kijken naar het fragment dwaal ik af. Wie zou ik willen spreken, of liever gezegd, tegen wie zou ik iets willen zeggen? En wat dan precies? En wat verwacht ik dan te horen. Ik kan wel een lijstje maken.
Wie zou jij willen ‘bellen’?
De documentaire Phone of the Wind is hier te bekijken.
2 reacties
Wat een heldere recensie. En leuk je omschrijving van het gevoel dat zowel Adelheid en Nasmiye bij je oproept. Dat is het precies! Ik kan geen hekel aan ze hebben, vind ze heel sympathiek, maar oh wat vermoeiend… Ga ik van je lenen, die omschrijving “alsof ze mij iets uit te leggen hebben wat niet kan wachten”.
Leuk hoor, dit blog te ontdekken.
Groetjes Jacqueline
Mijn vader.