Zomergasten met Wim Opbrouck: eindigt met schurende pijn

De zomergasten met Wim Opbrouck als gast heeft mij iets gedaan. Ik kende deze Belgische acteur niet maar ik zag een man die zich laat kennen door naar hem te kijken en te luisteren. Niet ingewikkeld. Lief.

Een man waarvan ik denk, zo’n man als vader, dan ben je gezegend als kind. Hoe hij spreekt over passie voor de taal, voor poëzie, voor kunsten, voor een hoopvolle wereld. Pacifist noemt hij zichzelf. Wat een verademing in deze tijd van haat en ontbroedering (het woord zal niet bestaan maar het ontbroedert sneller dan we willen).

Nina Simone

Ik sla heel veel over van de uitzending omdat ik vanochtend wakker word met tranen die branden achter mijn net wakkere ogen. Door een fragment van Nina Simone. De vrouw die ik eerst alleen maar kende van de ‘My baby just cares for me’. Tot dat ik jaren later een fragment zag van een optreden waar ze bitter en venijnig de hele zaal de les las. Ik vond haar niet meer aardig, zelfs zo niet meer aardig dat ik haar ook niet meer luisterde. Dom. Dom omdat ik me niet heb afgevraagd wat haar zo bitter maakte.

Alle reden

Alle reden had ze tot verbittering. Je talent ontkent, je succes niet gegund, omdat je een zwarte vrouw bent. Twee nul achter. Verslaafd geraakt aan alles waar je je een beetje beter door kunt voelen en een mond die gewoon sprak als dat niet gewenst was. Die jou als publiek een ongemakkelijk gevoel geeft en niet buigt voor het feit dat jij toevallig honderd dollar hebt betaald voor een kaartje.

Stars

En dan zingt ze Stars. Mijn lievelingslied van Janis Ian. Waarom mijn lievelingslied? Omdat het zo zeer doet, om de eenzaamheid en treurigheid die ik ken. Een lied dat door Janis Ian al mijn hart werd ingezongen maar nu, deze versie van Nina Simone…. Je kunt het niet eens zingen noemen, het is een statement. Je hebt bijna lef nodig om er naar te luisteren.

Nina Simone is terug in mijn leven. Soms wil je dat dingen gewoon niet waar zijn, dat ’s wereldsweegschaal doorslaat naar de positieve kant, maar helaas is alles in balans. En hebben we mensen nodig die met hun gewicht de weegschaal weerhouden van doorslaan naar een kant die we niet willen.