Zomergasten: hoe kan je zo jong zijn en al zoveel niet weten?

Gisteravond was Simone van Saarloos hoofdgast van  Zomergasten. Deze 25-jarige columniste van nrc.next studeerde filosofie en literatuurwetenschappen en blijkt een van de boegbeelden van het moderne feminisme te zijn. Ik had nog nooit van haar gehoord en was nieuwsgierig.

Haar eerste fragment deed mij al gelijk twijfelen. Hoppa, gooi het er maar in, jij durft. Een statement van Simone of een poging om Nederland gelijk van zijn sokken te blazen? Tien minuten lang kijken we naar het gezicht van een leuke jongen die gepijpt wordt. De act zelf is niet in beeld, het meisje dat hem bedient, ook niet. Alleen zijn gezicht dat alle uitdrukkingen vertoont die er volgens mij maar te maken zijn met het gezicht. (Ik typte per ongeluk ‘uitrukkingen’, dus het heeft wel indruk gemaakt). Simone heeft er een aannemelijk verhaal bij dus op naar het volgende fragment.

Ik wil het niet zozeer hebben over al de items die de revue passeren maar ik dacht op gegeven ogenblik: ‘Jeetje, zo jong en zoveel al weten’. Maar dat is niet het opmerkelijke. Het is ‘zo jong en al zoveel niet weten’. Dat is filosofie eigen toch? Om niet-te-weten moet je slim zijn, moet je kunnen nadenken, vragen kunnen bedenken, je verwonderen over alle dingen om je heen die normaal lijken te zijn. 25 Jaar en dan al op dat punt. Ik ben wel heel benieuwd om haar over een jaar of twintig weer een keer te horen. Hoe ze dan zelf terugkijkt op deze avond vol beweringen die tegelijkertijd weer ontkracht worden.

Interessant vond ik haar opmerkingen over onze monogamie en de relaties die we daarom aangaan. De vrouwen en mannen die verlangens hebben en die verlangens droppen bij een partner. ‘Jij moet mij gelukkig maken’. Monogamie als afspraak om relaties te regelen. Regels waar we ons aan houden of juist niet aan houden en daardoor weer onderwerp van gesprek worden. Zonder monogamie was er geen vreemdgaan. Dit zijn trouwens mijn bedenkingen hoor, niet die van Simone van Saarloos.
Ik ben zo benieuwd hoe zij relaties aangaat, wat zij doet met gevoelens van jaloezie, van pijn, van het ‘ego’ dat gekwetst in een hoekje ligt. En hoewel ik haar geloof, en ik ook denk dat het hoogst haalbare is het aangaan van meerdere relaties, dat daarin volwassenheid schuilt… ik wil er niet aan. Mijn ego is nog te groot en pas net uit het hoekje opgeraapt. In een volgend leven wil ik daar wel eens over nadenken.