Melancholie, ik vind het een prachtig woord. Het klinkt zoals het moet, zacht, rond, verdrietig, blij. Gisteravond luister ik in de auto naar muziek van de Bee Gees, en vooral de nummers van Saterday night fever: you should be dancing, nightfever, en al die andere prachtige nummers. Voor mij absoluut hoogtepunt How deep is your love. Met een gevoel van zoet verlangen luister ik naar de muziek en er overvalt me een stemming die ik herken van toen. Of lag het aan de film? Een dansfilm noemde men het maar het was een rauwe, trieste film over jongeren die zich willen bewijzen en dat soms met de dood als gevolg. Met het hoge stemgeluid van de drie Bee Gees onder de harde beelden, werkte het extra confronterend. Maar, ik houd er van. Ik dit nu guilty pleasure? Dat moet dan maar. Ik beken.