Ami is geen ballenmeisje maar er is best nog wel iets van te maken, heb ik gemerkt. Mijn enthousiasme voor de bal werkt aanstekelijk. Dus gaat tegenwoordig de bal mee naar Monster.
Door mijn sublieme baltechniek verdwijnen de ballen regelmatig in sloten of over hekken waar we niet meer bij kunnen.
Gisteren schopte ik de bal weer eens over het hek. Ami zucht en kijkt mij aan. Ze wil die bal. Dat gaat niet lukken. We lopen dus wat sullig naast elkaar door, Ami kijkt ondertussen naar mijn hand alsof daar plotseling de bal weer in kan liggen. Een hek. Ik besluit Ami daar te laten, en ga zelf door het hek er uit en loop terug om de bal te zoeken. Ami rent enthousiast met mij mee, door een hek gescheiden… dat zou zomaar eens een gedicht kunnen worden.
Bal
Gevonden. Ik werp de bal over het hek en Ami gaat er achteraan. Ik was vergeten dat zij wel de bal zoekt en vindt maar er dan helemaal niets meer mee doet. Voor haar houdt het spelletje daar op. En hoe ik ook roep ‘pak bal’, dat spel speelt ze niet, ‘dat weet je toch’ blaft ze.
Dus er ziet niets anders op dan eerst weer terug te lopen naar het hek om aan de andere kant weer terug te lopen naar de plek waar de bal zou kunnen liggen.
Wel leuk
Wat Ami wel leuk vindt is dan om het moment dat ik me buk om de bal op te rapen, zij mij te vlug af is en de bal in haar bek meeneemt om hem later van de heuvel af te laten rollen naar de sloot.
Balletje van niets
Het is een balletje van niets maar na zoveel moeite te hebben gedaan ga ik die bal dus mooi wel meenemen. Ik daal de heuvel met mijn onzekere knieën af en pak de bal. De rollen zijn omgekeerd. Mijn tong hangt uit mijn bek. Ami wacht boven op de heuvel en ziet toe.