Ik ben net wakker. De zon schijnt. DE ZON SCHIJNT.
Vanuit de kamer kijk ik in onze tuin. De fietst die ik twee dagen geleden gebruikt heb, staat voor de schuur, fiets te wezen.
En ik denk zo moet dat gevoeld hebben. Dat je als kind jarig bent, dat je de trap afholt, dat je moeder en vader staan te glunderen in de kamer en alleen maar wijzen. Naar de tuin. Dat je je neus tegen de glazen schuifpui drukt en het dan ziet staan: die nieuwe fiets, glimmend in het zonlicht.
Mooi is dat, honderd jaar later alsnog zo’n ervaring.