Ik begrijp dat wel. Je hebt een leven dat zozo is. Je hebt een relatie waar je niet gelukkig maar ook niet helemaal ongelukkig van wordt. Je hebt een baan waarmee je net genoeg verdient om de rekeningen te kunnen betalen. Je kijkt uit het raam naar buiten en denkt: niets.
En door die leegte word je ineens bevangen. Je wilt niet niets. Je wilt een gedachte hebben, een gedachte waar je zelf door verrast wordt. Je wilt een idee. Je wilt iets omarmen al is het maar voor een dag. Desnoods wil je het niets omarmen als je je maar kon verzoenen met het niets. Maar het wil maar niet lukken.
Dan blaas je ineens ei uit een glaasje.
Een ei
Hoe was het spreekwoord ook al weer. Eén ei is geen ei, twee ei is een halve… Je vult meer glaasjes met eieren en je blaast uit elk glaasje het ei, zodat het in de lucht een gracieuze draai maakt en op z’n kop weer in het glaasje belandt. Elke ochtend sta je iets eerder op om te oefenen. Je vrouw weet van niets. Ze weet sowieso al niets meer van je. Maar jij hebt die aandacht ook niet meer nodig. Jij kunt iets. Jij kunt eitje blazen zonder handen.
Guinness book of records
En dan op een dag meld je je aan bij het Guinness book of records en zegt dat je iets kan wat niemand anders kan. Ze geloven je. Ik geloof je zelfs. Je krijgt een diploma en verschijnt op het nieuws. Zo. Laat nu die vrouw van je niet zeggen dat je niets bereikt hebt in je leven.
Net zoals die man die al twintig jaar navelpluisjes spaart. Twintig gram heeft ‘ie inmiddels. Hij gaat er een naveltruitje van breien.
Of die man die met zijn hoofd toiletbrillen kapot kan beuken. Daar word je even stil van.
Of je kunt het snelste een rauw ui en ei opeten.
Terwijl ik tik komen de mooiste ideeën naar boven. Koffie drinken door je neus, je vingers vijlen om er een schaar van te maken, je tong op het kopieerapparaat leggen en printen in 3D.
Of je kunt gewoon eens aan je huiswerk beginnen. Verhaar.