Dat was nog eens een zondag in oranje. Bauke Mollema wint een touretappe en de vrouwen verslaan Noorwegen. Thijs Zonneveld bedacht een heel nieuw werkwoord: mollemalen. Ik mollemaal, jij mollemaalt maar Bauke mollemaalt als de beste. Welk werkwoord kunnen we bij de vrouwen verzinnen? Ik ga voor ‘oranjeren’: het mooier maken van een kleur.
Damesvoetbal
Ik geef toe. Vorig jaar zat ik ook met kromme tenen te kijken naar de voetbalwedstrijden tijdens de Olympische Spelen. Hoe erg ik ook niet tenenkrommend wilde zijn: dat ‘we’ er stonden was al een wonder.
Maar er lukte niet veel. Ballen verdwenen in niemandsland, passes kwamen niet aan. En natuurlijk denk je dan dat het tijd nodig heeft, dat de ontwikkeling van vrouwenvoetbal nog maar in het begin staat en haal je je schouders op bij het minzame commentaar van de Heeren.
Nederland – Noorwegen
Maar gisteren was het anders. Nederland speelde soms gewoon goed. Er werd samengewerkt, gevochten, er werd echt een heel mooi doelpunt gescoord, koppend, vallend vanuit een hele mooie aanval. Ik was alleen thuis en schrok van mijn eigen gejuich. Doe eens normaal zeg! Vivian Miedema schijnt een hele goede spits te zijn. Maar ook gisteren lukte het niet. Ze lijkt echt een beetje op Robben. Ze heeft dezelfde slachtofferblik als hij, ze valt ook best makkelijk, ze gaat ook voor eigen succes. Maar zowel zij en Robben mogen dat doen. Dat is nu eenmaal het echte spitsengevoel.
Nog mooier
Nog mooier vond ik de volle tribunes. De vaders en moeders met hun kinderen op de bank. Een gezellige middag. Zo zag het er ook uit. Zo was voetbal ooit bedoeld. Als je de beelden van heel vroeger bekijkt zie je in zwart-wit hoe oranje er uit kan zien. Een feest voor volk en vaderland.
Vrouwen schijnen minder schwalbes te maken, krijgen minder gele kaarten en mopperen niet op scheidsrechters. Hoe lang zal dat zo blijven? Ik daag de vrouwen uit om vooral te mollemalen. Je schouders op te halen als het niet lukt en keihard te werken, elke keer opnieuw totdat het een keer lukt.