Er maken sinds kort twee nieuwe mannen schoon bij mij op de afdeling. Ik schat ze allebei zo rond de zestig. Het zijn rustige types, een donker getinte man en een blanke man met een verweerd gezicht maar met de allerliefste uitstraling die je je maar kan bedenken. Als je ze samen ziet raak je bijna vertederd. De mannen lijken voor elkaar te zorgen, ze lopen nog net niet hand in hand maar het voelt wel zo. Je hoort het in hun stemmen, hun conversatie, hun tips aan elkaar. Deze mannen geven om elkaar.
Standaard is de zin: ‘goedemorgen, mevrouw, hoe is het met u?’. Aangezien ik de mevrouw ben antwoord ik dan ook standaard: ‘goed en met u’. Meestal krijg je dan een sociaal wenselijk antwoord van iemand maar nu niet. De donkere man zegt: ‘ach, ja, het gaat, mevrouw, het gaat’.
Ik kijk hem vragend aan.
‘Mijn vrouw’, zegt hij, ‘ik word er gek van’.
Ik aarzel. Ga ik nu vragen naar het waarom, gek worden van je vrouw, dat is toch niet iets dat je makkelijk deelt met een vreemde.|
‘Ik ga elke dag naar haar toe (oh, ze woont niet bij hem) maar ze zeurt maar en huilt maar. Ik ben naar huis gegaan’.
De man vervolgt: ‘we zijn gescheiden maar ze heeft ms dus ik zorg voor haar, we wonen vlak bij elkaar maar het valt niet mee mevrouw. Onze zoon is drie maanden geleden overleden en ze huilt maar en geeft mij de schuld’.
Ik schrik en vraag naar het hoe en waarom.
‘Gestikt mevrouw, in zijn eigen braaksel, was gaan stappen in Eindhoven en mijn andere zoon vond hem ’s ochtends, gestikt, 32 jaar.’
We praten nog wat verder en hij vervolgt zijn schoonmaakronde. Zijn collega komt naar me toe en fluistert: ‘Dat is erg hoor mevrouw, dat is niet te dragen voor een mens.’
En ik denk, wat fijn dat jij er bent.
Hij leegt in tussen mijn prullenbak waar een onbenullig plastic zakje in zit.
3 reacties
An, Ik werd op de dit verhaal geattendeerd door Carmen bij het koffieapparaat zojuist. Haar conclusie was: als je dat leest, wat hebben wij het dan eigenlijk goed. Ja, dat vind ik ook. Ik kom met een warm gevoel de gang op elke morgen sinds zij hier werken. Wat kan er een tragedie achter die glimlach en vriendelijke woorden.
Alweer zo’n ‘mooi’ ontroerend verhaal. Je moet er wel voor open staan en het kunnen opschrijven. Dank je wel!
Wat een aangrijpend verhaal. Ik vraag me wel eens af hoeveel mensen er rondlopen met een dergelijke “bagage”. Je gaat mensen anders bekijken. Niet alleen op hun uiterlijk en functie beoordelen.