Vandaag pik ik een tekst van Maarten van Roozendaal en ik zal uitleggen waarom. De vakantie komt er weer aan en ik verheug me enorm op zon, zee en zaligheid. Zoals elk jaar vraag ik me af of een bikini nog kan. Elk jaar ben ik ouder dus elk jaar zou het minder moeten kunnen als de vraag reëel is. En de vraag blijft er een die zinloos is om te stellen omdat je dat lekker helemaal selluf uitmaakt. Hooguit vinden ‘anderen’ dat het niet kan. Terwijl ik lig te mijmeren stel ik me voor hoe ik dan mijn schouders ophaal en denk: ‘lekker belangrijk’. De waarheid is dat ik het wel lekker belangrijk vind, wat anderen denken en vinden en ben ik het zat om dat te vinden. Kijkend naar foto’s van honderd jaar geleden, zag ik er eigenlijk heel mooi uit. Slank, mooi, lang haar, niets mis mee. Maar toen zag ik dat niet. Laat Maarten van Roozendaal daar nu een prachtig nummer over hebben geschreven. Een les voor elke dochter, elk meisje, dat voor de spiegel staat en niet goed ziet.
Ik zeg: “Van jou is er maar één”
Dan kijk je door je pony heen
Met een blik van: ’t is genoeg
En van of jij me soms iets vroeg
Over je benen en je kont
Houd ik dus verder maar mijn mond
Als jij weer naar je kamer gaat
En mokkend voor de spiegel staat
Maar je bent zo mooi
Ach, je bent zo prachtig
Mijn god, dat je het zelf niet ziet
Zo mooi, zo allejezus prachtig
Maar je gelooft het niet
Nee, jij vindt jezelf idioot
Dan is je neus weer eens te groot
Je duwt je borsten bij elkaar
Verft de krullen uit je haar
Het is natuurlijk wel terecht
Dat alles wat je vader zegt
Is dom, debiel en slap gezwets
Achterhaald en ouderwets
Maar lieve schat, straks ben je oud
Je raakt verliefd, verloofd, getrouwd
Geloof je eigen ogen niet
Als je een oude foto ziet
Zo mooi
Ach, zo prachtig
Mijn god, dat je het nu niet ziet
Je bent zo mooi
Zo allejezus prachtig
Maar je gelooft het niet