Niemand zal direct aan mij denken als we het hebben over iemand die zingend door het leven gaat… Zou willen dat het waar was. En toch gaat het over mij.
Gisteren was vriendin A op visite. We rekenen uit hoe lang we elkaar al kennen en komen tot de pijnlijke en prachtige conclusie dat het ruim 37 jaar is. Zevenendertig jaar: in die tijd kan je trouwen, scheiden, opnieuw beginnen, werken, leren, leven. En dat is precies wat we gedaan hebben.
Hoe hebben we elkaar ontmoet? Zoals altijd gaat dat ‘via via’. Met ‘via’ heb ik nooit meer contact gehad. Zo loopt dat soms in het leven. Maar met A ben ik gaan zingen. Eerst hadden we het idee om een cabaretgroepje te beginnen maar zo grappig bleken we niet. A vraagt mij of ik de vrouwen nog weet die er in dat groepje zaten en van volkomen blanco ontstaan er beelden van gezichten, hoor ik stemmen van toen, herinner ik me verhalen en anekdotes.
Hoe dan
Maar waarom zijn we gaan zingen? Niemand uit mijn ouderlijk nest zal zich mij zingend herinneren wel schrijvend. Dus waarom gingen we zingen? We hebben beiden geen idee meer hoe dat ontstaan is. Maar wel herinneren we ons de enorme lol en toewijding. De zanglessen, de leuke zangjuf, de knappe jongen achter de piano en de mislukte optredens waarbij we met knikkende knieën op het podium stonden.
Dat ik ooit ben gaan zingen is dus een klein wonder te noemen en nog steeds ben ik daar dankbaar voor. Niets verbroederd of verzusterd meer dan samen zingen. Samen ontroerd raken of samen weer even het kind in je doen ontwaken.
Eerste lied
Plotseling weet ik waarom ik ben gaan zingen. Ik schreef ooit mijn eerste lied. Met de vier akkoorden die ik kon spelen op mijn gitaar wist ik woorden te geven aan mijn gevoelens. Kwam er een melodie in mij op. Nog zie ik me zitten, vol ongeloof om wat er gebeurde. Coupletjes, rijmen, ritme. Ik kon iets. Ik rende de trap op naar boven om het te delen met H. En we zongen samen tweestemmig mijn lied. Met tranen in onze ogen. Toen was er geen houden meer aan. Vele liedjes en teksten heb ik geschreven en natuurlijk wil je dan ook zingen. En na het koor van toen kwam Vrouw & Co van nu. Bijna hebben we ons allerlaatste optreden.
Toch weet ik zeker dat ik door zal gaan. Ik kan niet anders.