Zijn het de kinderen niet, is het de hond wel

Wij hebben geen kinderen maar kennen wel de verhalen.
‘Geen oog dicht gedaan vannacht, die kleine had oorpijn’.
‘Was weer een spooknacht vandaag, alle twee spugen’.

Wij knikken begrijpend en meelevend. Maar echt kennen doen we het niet. Wij slapen prinsesjesheerlijk. Maar vannacht was anders. We werden wakker door geblaf. Geblaf? Bas stond beneden en wilde kennelijk iets. Vriendin strompelt in het donker naar beneden en komt even later weer boven. Geen idee wat ‘ie wilde, alle opties voorgesteld maar niets kwam ook maar enigszins in de buurt van wat hij wenste. Daarna is hij zeker nog wel tien keer de trap op en af gerend. Geloof me, dat is op zijn leeftijd een wonder. Om dan als een bezetene op zijn mand neer te knallen en gelijk in de ligstand (lees bijna-dood) te blijven liggen. Weer een blaf. Ik heb drie keer de tocht naar beneden ondernomen. Wat lekkers gegeven, een aai, gesproken met hem, naar buiten, naar binnen. Op de bank toont hij hetzelfde kunstje. Hij springt er op en ligt direct stil alsof ‘ie slaapt. Maar hij houdt ons niet voor de gek. Maar al met al niet leuk. Voor ons maakt het niet uit, zo’n nachtje maar hij doet het niet voor niets.
De duivel lijkt in hem gevaren. Hij wordt gek van iets. Kriebels. Hij weet het niet meer. Ouderdom.

Ik ben nu heel zachtjes aan het typen trouwens. Hij slaapt.