De vierde keer dat ik belde over de problemen met mijn interactieve televisie zei de jongen: ‘Mevrouw, ik maak een aantekening dat als het nu niet lukt, wij een monteur sturen’. Ik blij.
Het werkt niet dus ik bel terug
‘dag, ik heb zojuist gebeld en uw collega heeft mij beloofd….”
“Nou, we beginnen gewoon maar even bij het begin, lijkt mij, wat is het probleem?”
“Ik heb geen interactie tv.”
“Okee, als u nu even naar instellingen gaat dan..”
“Dat heb ik al honderd keer gedaan”
“Dat kan wel zijn maar ik wil toch even dat u het doet.”
“Okee, ik zit in instellingen, zeker nu alle fabrieksinstellingen wissen… heb ik al gedaan”
“Mevrouw, u kan het blijven zeggen maar u heeft nu met mij te maken en ik ben een kei in dit soort dingen en we werken gewoon mijn lijstje af”.
“wat u wilt, mijnheer”.
“Wist u alle fabrieksinstellingen”
“zucht”
“wat ziet u?”
“nog steeds niets”.
“Goed, dan gaan we naar de kabel…
“Luister nou, ik heb alles, alles al gedaan, stuur nu een monteur”.
“mevrouw, zo’n monteur komt op mijn naam en voordat ik daar in meega wil ik zeker weten dat dat ding het niet doet”
Om een heel lang verhaal kort te maken. Een eigenwijze vent, die gozer, een brakebal, maar uitieindelijk kwam hij achter dingen waar de anderen helpdeskmedewerkers nog nooit van gehoord hebben. Ik bind langzaam in tot de volgzame mevrouw die ik doorgaans ben. Ik bied zelfs mijn excuses aan.
Hij lacht gemelijk. Mevrouwtje, ik bel u vrijdagavond persoonlijk op, ik heb belrechten, eigenlijk heb ik een andere dienst, maar ik blijf u van dienst. Dat vind ik belangrijk.
Tjonge, die ziggo toch!