Hond Basje is wat ziekjes. Hij krabbelt zichzelf behoorlijk hardpotig bij het oor waarna hij ontzettend begint te janken maar niet stopt met krabben…
Waar we hem, na een avondje laat thuiskomen, ongeduldig wapperend met zijn staart achter de deur verwachten, ligt hij futloos in zijn mandje. Hij kijkt ons aan met een blik van ‘nu even niet’.
Zijn eten staat onaangetast in de bak. Zijn gezonden tandenstick (ja, ja) ligt nog net zo in zijn mand als toen wij het erin legden. Als ik na het werk thuiskomt, wacht hij niet ongeduldig om uitgelaten te worden, hij laat zich helemaal niet zien. Ik loop de trap op en zie hem in diepe slaap in zijn mandje. Ik laat hem maar. Als hij ’s avonds naar beneden komt en niet bedelt, bedel ik zowat. Ik pak zijn favoriete snoepje en juich bijna als hij er een neemt.
Kijk, bedelen als je gezond bent, is geen kunst en hoewel ik het zelf in de hand gewerkt, zou ik hem dat toch weer af willen leren. Maar een ziek hondje dat niet bedelt, maakt mij erg onrustig. Gelukkkig stond hij vanmorgen weer ongeduldig voor te me te kwispelen: ‘I’m back’. Hoop ik.
1 reactie
Herkenbaar, Anja! Heb je m’n bundel al achter je kiezen?