Als twee blije mutsen zitten we deze dagen gelukzalig naast elkaar. We mompelen ‘wat is het fijn’ en lachen bijna verlegen om alle harmonie. We praten, we lachen, we zijn stil.
Alle gaat vanzelf en als de zon schijnt lijkt het nog makkelijker te gaan.
Zoals ooit onze eerste ontmoeting. Vanzelf. Ons besluit om samen te gaan en te blijven. Vanzelf. We zijn waarschijnlijk al honderd jaar samen.
Het is een geruststellend samenzijn. We vieren belachelijk vaak elk klein moment van geluk.
Geluk
Vriendin zegt dat we volgende maand zeven jaar getrouwd zijn. Zeven jaar. Ze zijn voorbij gevlogen, hand in hand met veel mooie momenten en hier en daar wat zeer.
‘Ik hoop niet dat dit de vette jaren waren’, fluistert zij.
Ik antwoord: ‘wat als dit de magere jaren waren’?
Daar moeten we zelf heel hard om lachen want vetter dan dit kan eigenlijk niet. Veel meer geluk kunnen we niet aan.