Er is één boek in onze kast dat ik elke keer weer met een glimlach doorblader. Het boek met onze trouwfoto’s. Precies zes jaar geleden zeiden we ‘Ja, ik wil’.
Laatst was ik een beetje aan het ruimen. Daar stond het zilveren kistje waarin alle felicitatiekaarten zijn verzameld. Ik ben zo’n opruimtype van 1, 2, 3 in godsnaam en dan de hele doos in ene keer als een soort heldendaad de bak in flikker. Maar iets zegt me dat ik de doos nog even moet bekijken. De kaarten gaan weer door mijn hand. Veel kaarten, stapels. En helemaal onderin de doos ligt nog iets. Een boekje lijkt het wel, wit, ziet er officieel uit.
Trouwboekje
Je raadt het al. Ons trouwboekje. Op het nippertje gered uit de vuilnisbak. Dat zegt veel over mij en over ons vrees ik. We staan bekend als slordig, vergeetachtig, impulsief. En hoe graag ik dit ook wil veranderen, het zit er niet in. We zijn het allebei en soms ook evenveel. Maar het impulsieve zorgt ook voor heel veel mooie dingen.
Eén blik
Die ene blik was genoeg om het zeker te weten. Om het te voelen van top tot teen: dit is goed. En dat gevoel heb ik nog elke dag. Het is goed. De herinnering aan die trouwdag zes jaar geleden is er één van alleen maar liefde, lachen, warmte, geborgenheid, samenzijn, feesten en dankbaarheid.
En al die fantastisch mooie gevoelens sijpelen elke dag door in ons leven. Niet met die intensiteit van die ene dag, maar gedoseerd in hapklare brokken geluk.
Elke dag opnieuw, zeggen we ‘ja’ tegen elkaar.
1 reactie
Mooi! Ik wens jullie nog meer moois, goeds, veel liefde voor elkaar!