Zes jaar nu

Eerlijk waar. Ik dacht net echt even, waar ga ik het over hebben. Terwijl vandaag toch zo’n dag is dat ik dat wel zou moeten weten maar blijf ik daar over schrijven? Elk jaar?… Ja dus.

Zes jaar geleden overleed onverwacht mijn moeder. En ik wil eigenlijk ‘onze’ schrijven want denk ik aan haar, dan denk ik aan mijn zussen en broer. Een dag na haar verjaardag, een dag na gebak eten in het ziekenhuis kwam dat vreemde telefoontje over dat onverwachte overlijden. En begrepen we ineens waarom ze de dingen had gezegd die ze zei die dag daarvoor.

En deze foto stuurde E. laatst naar mij, een foto die ik niet ken. Een vader, een moeder, een zus en een tweeling waarvan ik waarschijnlijk die bolle ben en een broer die nog geboren moest worden. Ik zie twee jonge mensen, blij, vrolijk. Een gezellig huis want daar was mijn moeder van. Altijd bloemen. Gele fresia’s, waarschijnlijk om dat het goedkope bloemen waren want het was altijd moeilijk rondkomen. En ik zie mijn vader, een jonge vent, stoer. Een man die altijd op de verjaardag van mijn moeder bloemen gaf met een handgeschreven kaartje. ‘Van je liefhebbende man, B’. Elk jaar opnieuw, die formele, liefdevolle woorden in dat keurige, schuin geschreven handschrift. Een mooie herinnering aan die zwijgzame man. Toen wij afscheid van haar namen, stonden er 24 rozen. En terwijl op de achtergrond de muziek te horen was van Ramses Shaffy, 24 rozen, zong ik van binnen zachtjes mee. De liefde voor muziek en cabaret, bracht zij over op mij (ons).