Bijna iedereen had het er over. De toespraak, de speech van Jan Terlouw bij DWDD. Over het milieu, over de wereld, het vertrouwen, kinderen en de toekomst. Hij sprak zonder spiekbriefje want wat uit het hart komt, komt er toch wel uit. Dus mooie woorden over Jan Terlouw maar je kon er op wachten natuurlijk… er waren ook mensen tegen. Niet tegen Terlouw want daar was niet zoveel mis mee maar wel met wat hij vertelde. De reden waarom touwtjes vroeger uit brievenbussen hingen was niet omdat er vertrouwen was maar omdat er niemand thuis was en de kinderen naar binnen wilden. En het steeds maar weer benoemen van het gebrek aan vertrouwen werkt als self-fulfilling prophecy. En waarom zijn alle oude politici opeens later zo oprecht en wijs, hadden ze dat niet eerder kunnen tonen en naar kunnen handelen?
Het is mooi en goed dat we allemaal zo onze mening kunnen hebben en kunnen uiten. Ik maak er ook dankbaar gebruik van. Maar soms zou het zo fijn zijn om alleen maar te luisteren en iets mooi te vinden. Zomaar. Gewoon omdat je geraakt wordt door woorden en de manier waarop iemand die woorden tot leven wekt. Jou weet te raken. En om uit een verhaal te halen waar het eigenlijk om gaat. Dat touwtje zien als een metafoor van een veilige wereld, het vertrouwen als een vanzelfsprekendheid om naar te verlangen. En de wens om een mooie wereld na te laten aan kinderen en de kinderen van onze kinderen. Wat kun je daar op tegen hebben?
Ik heb geen kinderen maar deel de zorgen wel. Over het milieu, de aarde die we aan het leegroven zijn, de zucht naar steeds meer willen hebben en de vastberadenheid om te willen ‘winnen’. Wat dan ook.
Ik lees net tweets van mensen die teleurgesteld zijn over de negatieve reacties op Jan Terlouw. ‘Ik geef het op’, staat er. Ik begrijp dat maar vind het zo jammer. Als je soms mensen ziet die geraakt zijn door iets, die weer stralen, geloven, dan maakt me dat oprecht blij. Volgens mij is dat namelijk de enige manier om bij elkaar binnen te komen. Je laten raken en dan even niets meer zeggen.