Gisteren schreef ik al over hoe raar het voelt om mensen ineens anders te noemen. Bijna hetzelfde als bijvoorbeeld Marieke zegt: ‘noem mij voortaan maar Karin’. Dat voelt heel onwennig. Laat staan als Marieke zegt: “noem mij maar Karel.” Ook onwennig.
Hoe oud ik nu ook ben, als iemand die ik mijn hele leven niet getutoyeerd hebt, zelf zegt, joh, laat dat nu voortaan, dan krijg ik het mijn bek niet uit. Dat voel ik nog steeds een verbod, zie nog steeds het waarschuwende vingertje ergens zwaaien. Die kindertijd krijg je niet zo snel uit de mens met al die geboden en verboden.
Van een heel andere aard is het geval als schoonouders ineens verwachten dat je ze pap en mam gaat noemen, of pa en ma of mama en papa. Dat kan ik niet. Heb ik nooit gekund. Ik heb inmiddels (met alle respect) wat schoonouders versleten maar dat kreeg ik mijn mond niet uit. Dan krijg je lastige situaties want inmiddels ben je al zo vertrouwd dat ‘mevrouw of mijnheer’ veel te vormelijk wordt.
Ik loste dat op door de aanspreekvorm te vermijden en onder gemompel de schoonouders aan te spreken.
Ben je zeventien en nog vers van de pers, dan is het geen probleem maar hoe ouder je wordt, hoe moeilijker.
Ik ben nu al zo oud, dat mijn schoonmoeder niet ineens beseft dat ik haar schoondochter ben.
Dat is ook een oplossing.
1 reactie
Ik ben een 73 jarige ervaringsdeskundige.
Als 16-17 jarige had ik een vriend in wiens moeders huis iedereen welkom was.
Zijn vader was al vroeg overleden. Iedereen noemde haar spontaan ma of moeders.
Toen ik 50 jaar geleden met mijn a.s. schoonouders ging (moest) kennismaken, bleek al snel dat zij in mij helemaal niet de gewenste en ideale schoonzoon zagen. Dat werd me ook door mijn a.s. schoonmoeder duidelijk gemaakt. Dan is het moeilijk om haar ma of zo te noemen. Het is er dan ook nooit van gekomen. Wel van het huwelijk. Gelukkig zag mijn vrouw het anders en zijn we bijna 50 jaar getrouwd.
Mijn kleinkinderen heb ik nog nooit u horen zeggen. Dat vinden ze raar. Oom en tante kennen ze ook niet. Ik hoor ze ook soms hun ouders bij de voornaam noemen. Zij zullen geen moeite hebben met tutoyeren. Het is een teken des tijds. Wij, die daar moeite mee hebben, zijn nog van toen vroeger alles beter was. Tussen haakjes.