Het is weer begonnen. Het programma We zijn er bijna, waarin een groep ouderen met caravan of luxe camper samen op vakantie gaat. Inclusief reisleiding, technische mijnheer die van geen ophouden weet en plastic glaasjes voor het happy hour. Wij gingen er voor zitten.
Het is elk jaar een andere groep en toch zijn ze inwisselbaar, de campingmeneren en mevrouwen. Of komt het doordat de meesten al heel lang samen zijn en ook vakanties moeten voldoen aan de rites van het huis? Ze heten Jan en Annie en Koos en Wilma, en vaak is er een man alleen bij. Daar zal zorgvuldig over nagedacht zijn. Niet te veel ‘enkeltjes’ erbij. Dat is vragen om problemen.
Afspraken
Elk stel is op elkaar ingespeeld. Hij draait aan de wielen, zij opent de gordijntjes. Hij gebruikt de mover, zij knikt afkeurend, Hij rolt het buitenkleed uit en zet de satellietontvanger klaar. Zij zet koffie.
Vroeger had ik met een andere vriendin een caravan en ook afspraken. Met een knoop in de maag gingen we op weg naar de plek waar het ding gestald stond. Eigenlijk wist ik van te voren al dat we gingen ruziën. Want elke keer opnieuw wist ik niet meer hoe de spiegels gemonteerd moesten worden en liepen we door mij uit op het schema.
Dan moest het ding achter de auto maar dat ging niet vanzelf. Omdat ‘zij’ niet van schreeuwen hield naar elkaar (kom maar, ho, stukje verder, ho, stop, STOPPPPPPPPPPP) hadden we armgebaren afgesproken (afgekeken van een erudiet stel op een naturistencamping). Als een circusact gaven we met handen aan hoe ver je nog achteruit moest rijden, duimpje naar links, duimpje naar rechts en het stopteken.
Fun
En nu zie ik in dat programma mensen allemaal dingen doen die ik nooit meer, nooit meer wil doen. In de uitzending gisteren regende het een hele dag lang. ‘Man, man, wat een nattigheid’, zegt Wilma monter. Wat we niet zien is hoe ze zichzelf naar binnen wurmen zonder dat de caravanvloer nat en vies wordt. Ik durf te wedden dat er kleedjes achter de deur liggen of dat Annie klaar staat met een wegwerpdweil. Want eenmaal troep binnen dan krijg je het niet meer schoon. En het is een groep op doorreis. Dus alle handelingen herhalen zich met een dag of wat.
Pootjes neer, pootjes op, fietsen op de aanhanger, fietsen van de aanhanger, jerrycan vullen met water, stroomsnoer uitrollen en inrollen, wc-pot vullen en legen (dat laatste was het ergste), caravan weer achter de auto, lampjes controleren, links (top), rechts (top). Vanuit het niets schreeuwde ik gisteravond ineens heel hard ‘neeeeeee’. Vriendin keek me niet aan, zij wist het al, oude trauma’s herleven.
Blijven kijken
En toch blijf ik kijken naar het programma. Misschien is het de voldoening, dat ik nooit meer hoef, wel het cadeautje dat ik elke keer ervaar. Want zo’n groepsreis vind ik wel leuk maar ik wil bij een club die alles voor me regelt. Die de deur van de caravan voor me openhoudt, waar dan iemand staat met een (glazen) glas met witte wijn, mijn bed is opgemaakt, de wc-rol ligt klaar voor gebruik, de douchemuntjes voor het grijpen.
Een all-inclusive van ‘je bent er bijna’. Omroep Max, is dat een idee?