Gisteravond een leuk etentje met vier vrouwen. Vrouwen in de overgang. Vrouwen die het er niet over willen hebben maar het kan niet anders want ze zitten er midden in. Daardoor slapen ze slecht, worden ze sjachrijnig, woedend over de nutteloosheid van het verschijnsel, geconfronteerd met iets wat ze niet willen: ouder worden. Over zijn. Afgedaan.
Het confronterende is dat het lijf doet wat de vrouw niet wil weten. Want wij kunnen nog alles, zijn slim en intelligent, hebben vaardigheden ontwikkeld, talenten. We tellen nog overal mee tot dat het vrouwenlijf zegt: dat had je gedacht. Jouw leven is nu eigenlijk de moeite niet meer waard. Je bent ONVRUCHTBAAR. Punt. Period. Einde van de period. En zelfs al heb je nooit kinderen gebaard, dat was nog min of meer een keuze. Nu heb je niets meer te kiezen. Je lichaam heeft een taak volbracht en jij bent klaar.
Wij willen niet klaar zijn dus wanneer krijgt het lichaam het door dat het niet meer nodig is, die overgang. Die hitteaanvallen van 42 graden waaronder je zowat bezwijkt omdat je hart het bijna niet kan handelen? Het lichaam heeft toch ook doorgekregen ooit dat het niet meer op handen en voeten hoeft te lopen dan moet dit toch kunnen?
Eitje.
3 reacties
Nog even een nagekomen bericht: ik heb sinds anderhalve week de magneet clip. Mijn overgangspilletjes liggen sinds die tijd in de kast en het werkt geweldig!
Juist, laat dat lijf haar mond houden. Dan sudder ik nog even heerlijk door in mijn illusie van jeugd en volop kansen en eeuwige schoonheid.
Ik krijg ‘spontaan’ een opvlieger bij het lezen van jouw verhaal!
Het is wel fijn om in ‘opvlieger-gezelschap’ te zijn wanneer de hitte je overvalt. In ander (jonger c.q. mannelijk) gezelschap word je toch vaak vreemd aangekeken als ‘het’ gebeurt.