Toen ik voor het eerst You’ll never walk alone hoorde en ik kippenvel kreeg was tijdens mijn eerste Roze Zaterdag. Een plein vol met ons soort mensen zingend en juichend bijna dat we niet alleen die moeilijke weg liepen. Het gegalm en keiharde mee-gebrul gaf me een gevoel dat ik ‘heimwee naar samen’ noem. Een gevoel waar een laagje pijn op en onder zit om wat we kwijt geraakt zijn, om wat ik kwijt geraakt ben. Een hunkering naar opgaan in een groep waarin je jezelf rustig kunt verliezen omdat dat er niet meer toe doet.
Gisteren won Feyenoord de KNVB Beker en het stadion ging los met Lee Towers. Niemand anders kan het ook zingen in Rotterdam natuurlijk. De man met het stemgeluid van wat vroeger mooi was, met vibraties en volume om op het juiste moment het lied en de tekst nog meer kracht mee te geven. Ik ben geen fan van Lee maar wel van dit lied met Lee. Ik voel, terwijl ik voor de buis zit, hoe de tranen langzaam de weg vinden vanuit het hart naar het oog. Ik zou hier een avond om kunnen huilen. Van geluk en van verdriet.
Hetzelfde heb ik met ‘De vlieger’ en ‘Want zij geloof in mij’, van Hazes. Je kan me wegdragen dan, deinend op een wolkenbed van zilte zachte tranen. Het is geen groot verdriet, het is een opeenstapeling van al die krasjes die te klein waren om een traan over te laten maar bij elkaar opgeteld, een riviertje doen stromen.