Gisteravond laat, ik weet niet waarom, denk ik ineens aan de Guys and Dolls. Hoe gek ik daar op was. Hoe ik meezong en tot in mijn tenen voelde dat dit over liefde ging. Ja, hij schudde zijn blonde manen wat al te veel, ja, zijn broek zat te strak en nu pas denk ik, het ging helemaal niet om hem. De donkere zangeres vond ik geweldig. Ik dus zoeken naar You don’t have to say you love me… enz. kom ik ineens deze tegen. Deze was het. Ik kan er bijna nog om huilen van ontroering, zo sterk is de herinnering aan dit gevoel. Ik had dat vaker met muziek. Dat ik via mijn muziekkeuze kon laten zien wie ik was. Als er maar iemand was die dat zelfde gevoel had, of het herkende. Dat is niet gebeurd hoor. Ik bleef alleen in mijn toen, onbereikbaar diepte van pijn en verdriet. Er was ook een lied van Conny van den Bosch, zo vreselijk depressief maar mooi…. ik kan er nog om huilen. Morgen laat ik die zien.
1 reactie
Inderdaad uit onze jeugd een meezinger