En natuurlijk had ik ook een mama om me hee
n
want geen kind, zeg ik eerlijk, zou het kunnen zonder een
want haar lief en haar leven, zij heeft zoveel gegeven
en die passie, haar embrassie, heb je nodig in dit leven
Vrijdagavond zag ik DWDD. Daar zaten rappers met hun moeders aan tafel. Rappers die hun moeder op handen dragen en daar over zingen. Gewoon. Pats, zonder schaamte. Zeggen: ‘He, mam, wat ben jij geweldig en wat ben ik een schoft voor je geweest’, zoiets. Of zonder dat ‘schoft’ dat kan ook.
Grappig dat dit soort stoere mannen dit doen en niet alleen zij die te gast waren. Google eens op rappende jongens over hun moeder en je kan je hele playlijst vullen.
Ontroerend warm. Waarom doen wij, blanke, benepen Hollanders dat niet? Stel je een Frans Bauer voor die over zijn moeder zingt. Dat ‘ie van haar houdt en haar mist en haar alles zou willen geven… We zouden het niet pikken. Gezeik, slap gelul. Zoiets als Heintje van vroeger met ‘mama, je bent de liefste van de hele wereld’. Maar dat was een kind, daar wordt het nog wel van gepikt.
Nee, je moet van nature al een beetje fout zijn of een beetje verkeerde dingen hebben gedaan. Dat is de perfecte modus om een mama-lied te zingen. Je komt uit de gevangenis of je hebt je kind in de steek gelaten. Of je hebt iemand geslagen of te lang op je nest gelegen. Maar nu ben je groter en volwassen en denk je: wat een lamzak was ik zeg. Sorry ma.
Hoe dan ook, het bevalt mij wel. De adoratie voor mama’s en ouderen uit andere culturen. Zeker op een dag als vandaag. Moederdag. Ik vraag me wel af of die stoere rappende jongens ook zo lief zijn voor hun meisje. Of is dat ook traditie, dat hun kinderen dat dan weer vervangend gaan doen?