‘Wij’ nemen series tot ons in hapklare brokken van verstrooiing. Afleiding, verveling, ontsnapping, we hebben allemaal zo onze redenen om ons te verliezen in andere verhalen. Zo lang het maar niet onze verhalen zijn. Met de serie Years and years, is er geen ontsnappen aan.
De eerste aflevering. Vriendin en ik kijken elkaar aan. Blijven we kijken? Het is zo anders, zo heftig, zo werkelijk, zo adembenemend beangstigend. Met een geweldige cast en een verhaal dat zich afspeelt vanaf 2019 tot 2034 is het eigenlijk ons eigen leven wat we aan het bekijken zijn.
Weg terug
In de afgelopen jaren is er veel in onze wereld veranderd. Dan heb ik het over onze Westerse, relatief rustige wereld. Een wereld zonder oorlogen, zonder grote rampen, weinig tegenslag. Waarin we naar onszelf mochten staren in het ‘ik-tijdperk’ en aan onszelf ‘werkten’ met begrijpende therapeuten. Ik herinner me dat ik dacht ‘lucky me’. Levend in een wereld met zoveel mooie dingen, liefde, weinig zorgen. Met alleen maar oorlogen achter ons en niets wat ook maar dreigde mis te gaan in de toekomst.
Wat een misrekening.
Wereldleiders werden dictators, medische ontwikkelingen werden ethische vraagstukken, manipulatie werd de nieuwe werkelijkheid, links en rechts werden extremer, natuurrampen, milieu, politiek, protesten van mensen die zich niet gehoord en gezien voelen, black lives matter, de digitale wereld die ongrijpbaar is geworden. Het leek alsof de wereld maakbaar was maar niets blijkt minder waar. De maakbaarheid kent een houdbaarheidsdatum. Kunnen we nog terug? Kunnen we alsjeblieft weer terug naar minder meer, naar simpel en overzichtelijk.
Geluksvogels
In de serie zegt de oudere broer, Stephen Lyons, hetzelfde als wat ik ooit dacht. ‘We are some lucky bastards’. Hij zegt dat hij ook dacht dat het zo zou blijven, het goede leven, maar dat we er nu achter komen dat we in een tussenfase zitten.
Na één aflevering hadden wij het gevoel dat we al uren aan het kijken waren. Zoveel gebeurt er, zoveel momenten van herkenning, afschuw, ontroering. Geen serie om te bingewatchen, dat is zeker.
Die wereld die we zien in Years and years, heeft gelukkig ook iets geruststellend en dat zijn de mensen, wij zelf, zeg maar. De mensen die diep van binnen weten waar het wel om draait. Uiteindelijk. Om liefde, om samenzijn, om hoop, om rechtvaardigheid. Mensen die elkaar troosten en vasthouden.
Knuffelen dus. Maar ja.
2 reacties
Twee afleveringen gekeken. Bizar, dat de werkelijkheid op dit moment extremer is dan de scenarioschrijvers konden bedenken. Als je die massa zich ziet verdringen voor de failliete bank, gaat het er nog redelijk rustig aan toe, als je het vergelijkt met wat er nu gebeurt rond BLM. En die stille steden tijdens de lock down, die hadden perfect in deze film gepast, maar 2020 gaat voorbij zonder pandemie.
Er zaten briljante vondsten in, zoals ouders die denken dat ze geen enkele taboe meer hebben als het gaat om hun kinderen, ook niet als hun dochter een ’trans’ is, ‘als hij/zij/het maar gelukkig is’. Totdat de dochter onthult wat ze daar mee bedoelt, dan is het huis te klein.
Maar ik vond het vaak ook onnodig grof. Bijvoorbeeld al binnen enkele jaren de dood van Angela Merkel aankondigen, en dan ook nog iemand laten zeggen: ‘Opgeruimd staat netjes.’ Een beetje luchtig is wel nodig met dit soort thema’s, maar je kan ook tever gaan.
Aflevering 1 gekeken, nu twijfel of ik verder kijk.