Wouter Bos was gisteren Zomergast in het gelijknamige programma. Interessante fragmenten, een boeiende televisieavond. Wat opvallend was dat Wouter Bos zo op afstand bleef. Het lachje is gebleven maar ik zou hem wel eens uitbundig willen zien lachen of uitbundig boos zien worden. Doet politiek dat met een mens? Dat je zo voorzichtig wordt en je vooral niet kwetsbaar laat zien? Als het gesprek over geloof gaat geeft hij ook heel gedecideerd aan dat dat privé is en hij daar niet verder over wil praten. De Jong vraagt naar het waarom van dat besluit. Het antwoord dat Bos geeft: ‘omdat ik geen antwoord heb. Daar voel ik me kwetsbaar in, ik ben er niet uit’.
Waarin ik wel die kwetsbaarheid voelde was na het tonen van het fragment van Pim Fortuin. Dat was een interview vlak na de terreuraanslag in New York. Pim Fortuin was zeer redelijk, emotioneel, oprecht verward en angstig voor de toekomst. Wouter Bos legt uit dat hij dat zelf verkeerd heeft gedaan. Waar Pim Fortuin het menselijk maakte, maakte Bos politieke zaken soms te afstandelijk. We zien bevlogen speeches van Obama en terecht zegt Bos dat het er helaas niet zozeer om gaat wat je zegt maar hoe je het zegt en hoe er over na wordt gepraat.
En weer besef ik hoe stevig je in je schoenen moet staan om in de politiek te werken op dat hoge, abstracte niveau.
Ik zou het niet kunnen. Ik zou er kapot aan gaan.