Heftig en zwart. De herdenking gisteren van de omgekomen kinderen, leraar en chauffeurs. Bijna teveel om naar te kijken. Zoveel verdriet en rouw. Zoveel gebroken stemmen, gebroken mensen die na vandaag hun leven weer bijeen moeten pakken. Ik heb de televisie uitgezet, onmachtig om zoveel leed te aanschouwen en machteloos in ook maar ergens de pijn te verzachten.
De dood van anderen brengt altijd de dood in je eigen omgeving weer terug. Meer dan ooit denk ik aan mijn ouders.
Wil ik mijn moeder bellen.
Misschien omdat moeders, ook als de situatie onomkeerbaar is, troost bieden in er te zijn.
Misschien roepen we niet om moeder de mama, maar om moeder der moeders.
Als ik haar zou schilderen zou ze vol en rond zijn, helder en stevig met ontelbare armen om wie maar wil vast te kunnen houden, om handen op hoofden te leggen, om strelend tot kalmte te manen. Om de wereld te wiegen in haar dragend vermogen.
4 reacties
Het verbaast mij altijd dat iemand met zoveel verdriet en een gebroken stem toch nog een woord uit kan brengen.
Overigens, hoe onaangedaan, of in ieder geval maar eventjes aangedaan, kijken we dagelijks naar het grote aantal onschuldige slachtoffers waaronder kinderen in landen als Sirië.
Nu is het dichtbij. Er zijn zelfs Nederlandse slachtoffers wordt er nadrukkelijk in de media vermeld. Alsof dat nog erger is.
Het gemak waarmee wij persoonlijk verdriet tot gezamenlijk verdriet maken gaat veel -en te ver!- verder dan de troostende aanwezigheid van bekende mensen, die we kennen.
Als gelovige was ik met name geraakt door het telkens herhaalde dappere niet waar te maken zeggen dat we hen niet zullen vergeten. In onze menselijke geschiedenis worden ook zij vergeten en wellicht worden ze toch “niet vergeten door God, die hun naam als een verliefde jongen in de palm van zijn hand heeft geschreven”!
Ik was vooral diep geraakt door een van de ouders, een vader, die achter de kist van zijn zoon liep. Hij huilde niet, maar keek zó radeloos, met zijn armen een beetje naar voren richting kist. Als om aan te geven: hij is weg, weg … het brak mijn hart.
De witte linten om de bomen vond ik ontroerend. Zo eenvoudig en toch zo duidelijk.