Na de afschuwelijk beelden van de moord op George Floyd werd het stil in mij. De arrogante, superieure houding van de politieman die zijn knie op de nek van Floyd plaatst maakt me woedend. Maar ik heb geen recht om woedend te zijn, rechten moet je verdienen.
Deze week zaten aan het praatprogrammatafel M, vier zwarte mensen. Een uniek beeld, de bleke, witte Margriet stak er magertjes bij af. Een van de gasten was rapper/verhalenverteller Akwasi. Hij was er klaar mee, zei hij. De tijd van vragen ‘mogen wij erbij horen’ is wat hem betreft voorbij. Zijn woede en pijn waren voelbaar en zichtbaar. En ik schaamde me als witte vrouw voor wat wij anderen aandoen.
En net als ik zullen heel veel mensen zeggen ‘ik discrimineer niet’. Maar ik krijg die woorden niet meer over mijn lippen want discriminatie zit in heel veel dingen, in wat we doen maar ook in wat we niet doen. In wat we zeggen en wat we niet zeggen. Als ik in mijn vriendenkring kijk zie ik een kring van witte mensen, jong en oud. In mijn innercircle zitten mensen die we herkennen in onszelf. Zelfde kleur, zelfde achtergrond, zelfde interesses. We komen niet verder dan ‘praten over’ en veronderstellen hoe erg iets moet zijn voor mensen die dagelijks te maken hebben met discriminatie.
Ik kan me niet voorstellen dat er iemand kan kijken naar Akwasi en wat hij vertegenwoordigt, zonder schaamte te voelen. Het wordt tijd om in de spiegel te kijken en niet om te zien of we er mooi uitzien maar jezelf aankijken en de schaamte erkennen. Akwasi riep vanaf de zijlijn dat iedereen moet kijken naar withuiswerk.nl. Ik heb dat gedaan.
In grote letters staat dit op de homepage:
Deze site is bedoeld voor witte mensen die hun strijd tegen racisme willen verdiepen.
Het is een witte website qua vormgeving en misschien was dat niet de opzet maar voor mij was dat al confronterend. Geen kleur, geen nuance. Die nuance is er wel in de benadering naar ons toe. Dat sprak mij ook zo aan in de oproep van Akwasi. Hij was oprecht begaan met ons ‘niet-weten’ en stuurde ons naar een website zodat we kunnen leren. Een website met artikelen, achtergrondinformatie en veel meer.
Eén oproep van de site wil ik hier delen:
Leer meer over je eigen witte privileges en spreek je actief uit tegen racisme. Niet alleen als Black Lives Matter in het nieuws is, of als er iets gebeurd in Amerika, en niet alleen met een social media quote. Spreek je uit op familieverjaardagen, als een collega een racistische grap maakt en binnen je witte vriendengroep. Anti-racistisch ben je 24/7, 365 dagen per jaar.
Als we dit gaan doen met z’n allen, dan is dat alvast een heel klein begin. Ons echt verplaatsen in de mensen die dagelijks te maken hebben met racisme, kunnen we niet als we niet begrijpen hoe vernedering mensen volledig kapot en gebroken maakt.
4 reacties
Kom hier via ‘Golven aan zee’. Vindt dit een interessant logje. Ook een wit iemand, ik. En in de privésituatie ook nauwelijks contacten met ‘andere kleuren’. Wat werk betreft wel.
Ik vind het best lastig allemaal. Voor mij is het toch ook echt ‘le ton qui fait la music’. En dat geldt voor iedereen: wit, zwart, groen, dik, dun of wat dan ook. Als men op gaat roepen tot geweld, dan haak ik af.
Ik herken er veel in, want ik vind mezelf iemand die niet discrimineert en oordeelt, maar is dat echt zo? Ik beweeg me in een witte wereld thuis en in een gekleurde werekd op mijn werk en hoor veel verhalen van studenten, van auto’s die aan de kant worden gehaald door politie. “o, mevrouw dat gebeurt zo vaak.” van een Marokkaanse man die op bezoek gaat bij witte buren: “jij mag wel komen hoor, want jij bent een goede Marokkaan”. Hier zit allemaal vooroordeel, ingekleurd door eigen geschiedenis en gedachten. Dat zet je aan ot nadenken over eigen gedachten. Wie ben ik?
Zo jammer,dat we niet allemaal gewoon mens kunnen zijn. En diverse groepen elkaar discrimineren. Ik vroeg me af, of ik discrimineer, als ik de hond dicht bij me houd, als er een mevrouw met hoofddoek en lange jas aankomt. Omdat ik van een paar dames weet, dat ze zo bang voor honden zijn. En niemand bang wil maken. De scheidslijn is zo dun.
En dat we eindelijk overstappen naar prachtige regenboogpieten. Dan wordt sinterklaasfeest eindelijk zo kleurrijk als de wereld zelf is.