We hadden er zin in, Vriendin en ik. Een middagje shoppen, jas was nodig, vestje, broekje, blouseje, dingetje. We hadden tijd, we hadden centjes, de zon scheen en Ami werd door heel shoppend Nederland in het hart gesloten. Wat kon er mis gaan?
Opgewekt lopen we de eerste winkel binnen. Ik werp al vanaf de deur een blik naar binnen en schudt mijn hoofd. ‘We gaan’. De tweede winkel: hetzelfde. Nadat ik één stap over de deurmat heb gezet maak ik een halve pirouette en stap weer naar buiten. Binnen staat Vriendin mij verbaasd aan te kijken. ‘Niets’, mompel ik.
Ik kan dat erg goed. Vanaf een afstand een winkel peilen op ‘iets voor mij’ of ‘niets voor mij’. Eigenlijk moet ik dan al weten dat de kleidingmissie geen kans van slagen heeft maar we zetten door. Twee uur later, moe en hijgerig, laten we ons zakken op de stoeltjes bij een terras. Dan maar een glaasje wijn.
Eigen winkeltjes
‘We hadden ook meteen naar onze eigen winkeltjes moeten gaan’, zeg ik, ‘daar slagen we altijd’. Vriendin knikt. ‘Dan doen we dat morgen’.
De volgende dag in onze eigen winkeltjes worden we opnieuw teleurgesteld. We begrijpen er niets van, ze hebben ‘niets’. Ik pas een jas en sta als een drol voor de spiegel. Ik pas een broek en laat hem halverwege alweer zakken. Niets. Het wordt niets. Gelukkig hebben ze hier ook terrasjes. En witte wijn.
We evalueren onze teleurstellende winkeldagen. Hoe kan het zijn dat twee vrouwen niets vinden? Misschien ligt het niet aan de winkeltjes maar aan ons? Ik weet in ieder geval dat ik soms last heb van het ‘weet-ik-niet-maakt-me-niet-uit’ virus. Een virus dat mij waarschuwt om vooral niets te kopen. Ik heb er heel lang niet naar geluisterd. Ben ik wijzer geworden?
Slagen
Een week later slagen we in exact dezelfde winkels, andere locatie (dat dan weer wel), uitstekend. Zo uitstekend dat we tassen en dragers te kort komen. Een uur hebben we ervoor nodig gehad. Te vroeg is het zelfs om aan de wijn te gaan.
Als we thuis onze kleding op de tafel leggen constateren we een ander virus. Virus ‘blue’. Donkerblauw, lichtblauw, kobaltblauw, ruiten, strepen, blokken maar blauw. ‘Feeling blue’ zonder reden. Of zien we iets over het hoofd?