Willen we dat? Die toekomst?

Gaan we niet meer dood? Eeuwig leven? Vanmorgen hoorde ik Felix Meurders in gesprek met futuroloog Paul Ostendorf. Paul Ostendorf houdt zich bezig met wat hij noemt ‘extreme futurologie’: het verkennen van de uiterste grenzen van wat technisch mogelijk is.

Ik hoor over nanotechnologie waarmee het over pakweg 30 jaar mogelijk is om in ons lichaam met een klein apparaatje kankercellen op te sporen en te vernietigen. Is nu het overlevingspercentage van mensen die aan kanker leiden, 50%, de voorspelling is dat dat straks 90-100% zal zijn.

Er komt volgens Paul Ostendorf echt een middel om ouderdom te stoppen. Kies je eigen leeftijd en blijf dat voor eeuwig en eeuwig.

Dit zijn nog maar een paar van de mogelijkheden die we voorgeschoteld krijgen. De vraag is niet zozeer, kunnen we dat maar willen we dat. Dat lijkt mij echt de juiste vraag. Wat willen we met alle mogelijkheden die er zijn en komen? Willen we eeuwig leven… en dan?
Willen we altijd dertig zijn? Moeten we niet ergens aan dood gaan of is dood gaan ineens het doel niet meer. Wat dan wel? Ik weet het niet maar zie rare scenario’s voor me. Van hele oude werelden die ook ooit zover waren, verder zelfs en toen… niets meer. Tot het weer opnieuw begon. Misschien wel tot we leren wat we moeten leren. Ik weet het ook niet. Maar ik blijf maar dat rare idee hebben dat wij, mensen er toe doen. Er toe moeten blijven doen.

Gistermiddag was ik bij de crematieplechtigheid van een 32-jarige jongen. Voor hem en haar en hen die achterblijven, had die wetenschap met alle beloften, een uitkomst geweest. En zo zijn er nog zoveel.
Maar dat is toch leven? Inclusief dood gaan. Met verdriet en soms ondragelijke pijn en dan weer momenten van ultiem geluk en liefde.
Vreemd dat een angst waarvan veel mensen last hebben, namelijk: dood gaan omgedraaid kan gaan worden: blijven leven.