Wil je me even oprapen?

Ik heb ze niet zo vaak, van die dagen. Ik heb ze eigenlijk zelden. En als ik ze heb dan duren ze nooit een hele dag. Maar deze week was dat anders. Het begon al met wakker worden en me zorgen maken over iets waar ik niets aan kon veranderen.

Zuchtend begeef ik mij naar mijn koffiemachine. Bonen op. Water bijvullen. Per ongeluk een zoetje teveel in mijn koffie omdat ik steevast vergeet dat ik er al eentje had ingedaan. Zo moet je mij niet mijn ochtendkoffie geven. Dat is geen goede start.

Even snel iets checken op een site die ik de dag ervoor afgerond had. Hé, site wordt niet getoond, alleen de tweede pagina. Totaal geen paniek, even sluiten, opnieuw openen. Nog steeds niet. Andere browser dan. Niet. Oké, geen man over boord. Backupje terug zetten. Backup van 7 juni… niet, backup van 8 juni… niet backup van 1880… niet.

Mijn hoofd vertelt bonzend dat dit geen goed nieuws is. Niet alleen is de hele homepage verdwenen maar het is ook verdwenen in mijn hoofd, wat stond er ook alweer, welke leuke teksten had ik bedacht, welke geniale vondsten had ik na urenlang ploeteren toegevoegd? Al sla je me dood.

Dag in duigen

Mijn hele dag valt in duigen want ik moet opnieuw beginnen en mijn agenda staat vol met dingen die ook niet kunnen wachten. Een andere klant mailt of ik nog even dit, weer iemand vraagt of ik nog even dat. En het irritante tingeltje dat elk half uur afgaat om mij eraan te herinneren dat ik moet ontspannen – adem in adem uit – zet ik uit. Opzouten met je inademen.

Ik app wat mensen. Ik mail wat klanten. En wacht op reactie. Niets. Dit is zo’n dag dat ik niet besta. Voor mezelf niet en voor die ander ook niet. Het huilen staat me nader dan het lachen maar ook daar is geen tijd voor.

Ik stuur mijn moede gevoelens in woorden naar een mede-voel-mens. En zij stuurt mij een digitale kaart. KAK. Staat er. Ik lach. Ik mopper nog wat tegen haar aan en zij geeft me duimpjes en lieve woorden mee en ze schrijft ‘deze dag duurt ook maar vierentwintig uur’. Ik schrijf optimistisch terug dat ik denk dat het korter zal duren.

Maar weet je wat? Het duurde precies vierentwintig uur. Wat ben ik blij met mensen die mij op kunnen rapen.
Vaak met een woord, een simpel gebaar maar vooral met humor.