Wij kochten een kastje

We zoeken voor ons appartement iets van een schoenenkastje. De vloer van onze best wel brede hal ligt bezaaid met schoenen voor straks, van gisteren, en die van even met de hond. Alsof er minstens tien man woont in dit huis.

Een idee om ‘langs’ Ikea te gaan laten we al snel varen. Normaal gesproken vind ik het al een crime om de verplichte paden te volgen, in corona-tijd is het nu de druppel. En in een rij staan buiten om naar binnen te mogen: ik weiger gewoon.
Dus ik google me een slag in de rondte. Het hoeft ook geen echt schoenenkastje te zijn. In een dressoir passen ook schoenen, nietwaar. Ik vind iets, Vriendin knikt ja en ik bestel. In de beschrijving staat dat het een zelf-doe-pakket betreft maar ‘heel makkelijk’. Wij zijn van makkelijk.

Twee dozen

Het pakketbedrijf komt met twee zware platte dozen. Dat platte bevalt me al niet. Als ik lees ‘makkelijk in elkaar te zetten’ dan verwacht ik hooguit een deurtje te moeten monteren maar ‘plat’ suggereert dat we vanaf niets gaan beginnen met bouwen. Ik laat de dozen gewoon maar even staan.

Als Vriendin thuiskomt, moe en boos omdat haar fiets is gestolen besluiten we het project fris en fruitig aan te pakken.
Doos 1 halen we leeg. In doos 1 zit nog een doosje. Ik open het.

We kijken allebei naar de inhoud en naar elkaar. Dat is wel heel veel zelfdoenerig. Ik zucht, zij zucht.
Zij, chagrijnig door fiets, ik chagrijnig omdat ik Vriendin met de auto op zou pikken (want zielig door gestolen fiets) maar geen idee heeft waar ze uithangt, ik altijd de weg kwijt ben en zij haar telefoon niet opneemt terwijl ik had gevraagd ‘houd je telefoon bij de hand’).
Wat is wijsheid? Hoeveel is onze relatie ons waard? Vriendin zegt ‘dit kunnen we niet’. Ze bedoelt natuurlijk ‘hier heb ik geen zin in’.

Dus ik zeg stoer dat we het best wel kunnen maar niet willen. Dat we dit eigenlijk gewoon moeten kunnen alleen niet nu. We begrijpen elkaar. Nu is niet het moment om al die spijkertjes, schroeven, moertjes, scharniertjes op de grond te leggen. Het ontbreekt ons allebei aan ‘zen’ en er is maar één fout moertje nodig om te ontploffen. We stoppen zo goed en zo kwaad als het kan de inhoud weer in de doos.

We vegen de vloer schoon, we vullen de vuilniszak met het vervelende piepschuim en laten doos 2 gewoon ingepakt.

Er zal een moment moeten komen om het karwei te klaren. We kunnen niet meer aan onze lieve broer of zwagers vragen dit voor ons te doen. Zij lezen dit blog (en denken terecht ‘probeer het eerst zelf eens’). Maar ik voel nog steeds geen zen. En ik dacht niet dat het mogelijk was maar Vriendin is nog meer van gemak dan ik.

Onze best wel brede hal ligt bezaaid met schoenen. Schoenen voor straks, van gisteren, en die van even met de hond. Er staan nu ook twee grote, platte dozen tegen de muur en op het kleine tafeltje ligt HET doosje.
Lekker laten liggen.