Het programma van omroep Max is er weer. Een groep ouderen wordt gevolgd die met een caravan op reis gaan. ‘We zijn er bijna’ heet het. Er kijken veel mensen naar. Waarom? Misschien de tuttigheid, de gezelligheid, de gezamenlijkheid, de aller kleinste dingen die we zo herkennen. Het koken in een veel te kleine keuken, het behelpen in een te klein bed, het aan- en loskoppelen van de caravan aan de auto en de leiders van de groep. We zien wel en wee van iedereen. Gezeur, geneuzel, genieten. Holland op zijn best.
In de eerste aflevering hoor ik iemand zeggen: ‘zij heeft ook een nieuwe heup, morgen eens vragen hoe lang ze die al heeft’.
Vriendin bijt op haar lip om niet hardop te lachen maar ik zie haar denken aan mijn nieuwe knie en hoe ik, wie weet hoe lang dat nog duurt, op een camping zeg tegen iedereen die het maar wil horen: ‘ja, ik heb een nieuwe knie’. Om dan op te gaan bieden tegen elkaar want er zal er een het zieligste zijn. Het mooiste litteken. Het langste. Het dikste. Het slechts ruikende. En dan mank lopen. Of heel hard rennen.