Wie gaat ons voor?

‘Het is zo stil op je blog’, zegt een vriendin. ‘Gaat alles wel goed met je’. Het is ook stil op mijn blog terwijl er alle reden is om te schreeuwen maar ik weet niet tegen wie en ik weet niet wie er luistert en ik weet niet wat ik dan moet schreeuwen. Verder dan ‘help’ kom ik niet.

Ik wil schreeuwen over de waanzin van alle berichten die tot mij komen via het nieuws. Hoe wij in ons land in staat zijn om op een fantastische feestdag – het nieuwe jaar inluiden – in staat zijn om alles kapot te maken. Ik val compleet stil als ik hoor dat voor een brandweerkazerne zelfgemaakte kraaienpoten zijn neergelegd zodat brandweermensen verhinderd worden om te doen wat ze willen en moeten doen: redden. Zelfgemaakte kraaienpoten. Dus geen opwelling in een dronken bui maar moedwillige acties om te treiteren, te pesten, te saboteren.

Ik val stil als ik hoor dat de visauto van iemand uit onze straat volledig is uitgebrand. In één moment is het werk, het leven van een gezin, op het spel gezet. Ik val stil als voor de lol een jongen verrot geslagen wordt, gewoon omdat hij daar toevallig was. Ik val stil door de totale minachting van mensen voor elkaar, voor gezag, voor regels.

Vader, moeder, de weg

En we roepen dat de politiek verantwoording moet nemen. ‘Sta nu eens op, Rutte, veeg die lach van je gezicht en ga wat doen voor dit gave land’. Maar eerlijk gezegd denk ik dat er met ons iets fout is. Hoe we als verwende, dreinende kinderen maar willen dat alles geregeld wordt. Hoe we ‘geluk’ als iets vanzelfsprekend zijn gaan beschouwen zonder daar iets van inzet aan te verbinden. Hoe we kinderen op een voetstuk plaatsen zonder ze te leren hoe je iets kan bereiken, hoe je moet werken, wat je moet leren om weer op te staan als je gevallen bent.

Volwassen mensen hebben afgeleerd om voorbeelden te zijn, rolmodellen voor het kleine grut dat achter ze aanloopt. En we hebben voorbeelden nodig. Als we niet meer geraakt worden door wat niet mag, laat ons dan geraakt worden van wat wel mag en kan. Die oer-moeder, die oer-vader die opstaat en de leiding neemt. Kinderen aan de hand en op pad gaan. Die de handen pas loslaten als je weet dat ze bijna alles geleerd hebben over zorgen, koesteren, liefde, vertrouwen en saamhorigheid.

Vreselijk ouderwets is het wat ik zou willen. Ik weet het en daarom ben ik zo stil.