De laatste weken wordt er veel gesproken over de vluchtelingen en de crisis in Europa. Italië die een boot weigert. En boot klinkt toch wat afstandelijker dan 600 vluchtelingen waaronder moeders en hele jonge kinderen. Gisteren was er een informele top in Brussel waar niet veel meer uitkwam dan: ‘Ja, Italië kan het niet alleen’.
Lekker opgeschoten daar met z’n allen. Oh nee, niet met z’n allen. Hongarije en Polen lieten het bij voorbaat al afweten. De deuren dicht. Potdicht. Zoek het daar maar uit.
Een beter leven
Het is eigenlijk heel gek dat we met z’n allen besluiten om geen mensen toe te laten die ‘slechts’ een beter leven willen. Opzouten. Terug naar je land met niets, terug naar je toekomst zonder licht aan de horizon. Had je daar maar niet geboren moeten worden.
Waar halen wij toch het recht vandaan om ons toe te eigenen wat ons bij Gods gratie in de schoot is komen vallen? Hebben wij ons land verdiend? Omdat we betere mensen zijn? Waar dan, hoe dan, wanneer gebeurde dat en wat heb jij en ik daarvoor gedaan behalve dat we in de juiste moederschoot zijn beland? De figuurlijke moederschoot van rijkdom en mogelijkheden. Waar we ook nog eens zo zorgvuldig mee omgaan.
Politiek gekonkel
We konkelen wat af in het rijke Europa. Laten we eerst zorgen dat boottochten niet meer gemaakt kunnen worden. Laten we landen geld geven zodat zij de vluchtelingen opvangen en dat wij daar dan de beste uitzoeken die het bij ons mogen proberen. Rutte knikt tevreden. Zelfs de PvdA knikt tevreden. ‘De beste oplossing’ is het. Daar weer het land opbouwen. De vraag is wie er echt in gelooft.
Oplossing
Er is geen oplossing. Maar ik weiger mee te gaan in de dichtedeurenconstructie. En ik heb het nog niet eens over vluchtelingen die vluchten om te overleven. Om gewoon adem te kunnen halen zonder angst, zonder honger, zonder de dood voor de deur. Als wij, die het zo goed hebben, zelfs ons hart al sluiten en het allemaal ver weg willen regelen zodat we het niet mee hoeven te zien, dan is het einde in zicht. Voor hen die het einde al onder ogen zien en voor ons, egoïstische klootzakken die we zijn.
Wij leven in een land waar we ons zorgen kunnen maken over opvang van vluchtelingen in je eigen veilige buurtje, waar we onze verwende jongeren een wereldreis geven voordat ze aan het zware leven beginnen van werken en geld verdienen. We maken ons druk over de kleuren van zebrapaden, onze vakantiebestemmingen en hoe we de kilo’s van aangevreten vet vanzelf kunnen kwijtraken.
Wordt het niet tijd dat je jezelf afvraagt: wie denk ik in hemelsnaam wel dat ik ben. En ons dan gaan schamen.
4 reacties
Ik denk niet dat het gaat omdat we die mensen geen beter leven wensen. Dat zal iedereen ze gunnen. Maar denk je eens in als we de deuren wijd open gooien wat er met het “ rijke” westen gebeurd. Je hebt dan geen rijk westen meer die geld, eten en een onderdak kunnen geven. Daar gaan we dan uiteindelijk allemaal aan ten onder.
Meer dan een halve eeuw geleden zamelde mijn vader al geld in om mensen een beter leven te kunnen geven. Er zijn sindsdien miljarden en nog eens miljarden gegeven aan projecten zodat ze een beter leven op konden bouwen. Wat is er daarmee gebeurd? Natuurlijk is er ook veel van dat geld in de verkeerde zakken beland. Maar de armoede is gebleven en zelfs gegroeid. Dat is geschiedenis maar ook het heden. Nu zal mijn mening wel weer door iemand onderuit gehaald worden die het onzin vind wat ik schrijf. Maar geloof me, als ik zeker zou weten dat ik de mensen er BLIJVEND mee zou helpen dan zou ik de opbrengst van mijn huis geven. Maar niet nu, omdat ik van mening ben dat we over weer een halve eeuw nog in dezelfde situatie verkeren. Laten we tegenstanders zowel als de voorstanders begrip tonen. Niemand (uitzonderingen daargelaten) kijkt graag toe hoe een medemens lijdt.
De gedacht is mooi. Maar met z’n tienen in een klein zolderkamertje geen oplossing. Het rijke westen wordt dan onbewoonbaar en dat is voor niemand aantrekkelijk. Dan moeten we met z’n allen op zoek naar een andere planeet.
Dit is slechts mijn mening waar ik vierkant achter sta.
Ik schaam me inderdaad rot! We spreken hier in Italie vaak jonge Afrikaanse mannen die bij de supermarkten proberen wat geld te verdienen door je te helpen met het overladen van boodschappentassen. Zo uitzichtloos is hun bestaan. Maar meer dan ze wat geven voor bewezen diensten, kunnen (of doen) we niet. Italië kan het echt niet alleen!
Hi Hans. Wat een uitgebreide reactie. En ik begrijp jou ook. Ik heb ook geen oplossing maar die moet er wel komen.
Maar laten we ook tactvol het probleem van de groeiende (over)bevolking proberen aan te pakken. Anders blijven de mensen daar zeker zonder enig perspectief.