Who the f*ck ….

Gisteravond, koud en nat buiten. Vriendin is nog niet thuis dus rond de klok van tienen ga ik met Hond naar buiten. Dikke laarzen aan en vooruit, het is toch pikkedonker, capuchon op mijn kop. We lopen zonder ook maar iemand tegen te komen door het donker naar het strookje groen langs het water. Bas snuffelt wat en tilt voor de tiende keer zijn poot op. Nu nog poepen, dan mogen we naar huis. Bas weet dondersgoed, dat als het slecht weer is, hij op moet schieten en dat doet hij nu ook. Hij vindt redelijk snel de perfecte ontladingsplek. Hij zakt door zijn achterpoten, wiegt wat heen en weer om de goede zit te verkrijgen en dan ontmoeten zijn ogen die van mij.

Doodstil staat hij, zijn staart in horizontale positie, zijn ogen indringend donker en dreigend. HIj komt langzaam overeind en blijft mij ijzig aanstaren. Je ziet hem denken: ‘who the f*ck is dat?’

Ik zie zijn verwarring en roep hem toe: ‘Ik ben het Basje, het is goed, kom maar’, maar Basje is doof en vindt het niet goed. Die donkere gestalte met capuchon op heeft hij nog nooit gezien. Toegegeven, ik zie er niet uit met een muts op mijn kop maar om dat van mijn hond te moeten horen?
Uit pure frustratie en nood trek ik de capuchon van mijn hoofd, de regen klettert op mijn haren en druipt langs mijn hoofd naar beneden. Bas komt aarzelend dichterbij en herkent me. Hij kwispelt blij. Ik ben niet blij, ik ben nat.
Nog geen twintig seconden later zakt hij opnieuw door zijn achterpoten en poept.
We gaan naar huis.
Hij nat, ik nat.
Hij blij. Ik poepie-sjagrijnig.