Bij sommige namen en het trieste nieuws van overlijden, krijg ik kippenvel. Ik staar ongelovig naar de tv, het staat er echt. Zij is overleden. 48 jaar. Triest. Te jong en te ongelukkig.
Op mijn netvlies staat nog haar eerste optreden op de Nederlandse televisie. Volgens mij bij Sonja Barend. Whitney was onbevangen, een kind nog, een meisje met een grote glimlach en heel veel talent.
Het is niet voor het eerst en het zal ook niet voor het laatst zijn dat een jong mens met al dat talent, ergens onderweg, verdwaalt. De wereld is te groot, te veel, te druk voor hen. Niet de gewone wereld maar hun grote wereld waar het draait om geld, geld, geld.
Toevallig gisteravond een discussie gevoerd met iemand die zegt niet naar The voice Kids te kijken omdat ze het niet kan aanzien dat kleine kinderen, volwassen dingen doen. Ik heb datzelfde met programma’s als Masterchef Junior of iets dergelijks. Ik kan ze niet zien, die vroeg, wijze, over het paard getilde minivrouwtjes en mannetjes die papa en mama gelukkig gaan maken.
Maar eerlijk is eerlijk. Ontroerd kijk ik wel naar The Voice Kids, omdat ik bij sommigen zoveel natuurlijk talent zie, zie dat daar kinderen staan die iets te vertellen gaan krijgen. Maar niet nu. Dat is misschien wel het belangrijkste. Zie talent, koester talent maar koester vooral het kind. Dat kind moet later uitgespeeld zijn als het de volwassen wereld gaat betreden.
Whitney Houston: The greatest love of all. Niemand kon dat lied zingen zoals zij. Ook niet in een talentenjacht waar we overladen worden door talenten. Zo veel en uiteindelijk zo weinig die daar dan echt bijzonder in zijn. Die mens blijven.
4 reacties
Zoals ze vol overtuiging kon zingen:
“learning to love yourself, is the greatest love of all”
Prachtig, ik hoop dat ze het ook gevoeld heeft.
Mooi! Haar eerste optreden was, dacht ik, bij Liesbeth List, zie de NRC site van vandaag, 21 lentes oud en nog niet beroemd en dus fris en zich zelf.
Mijn hoogst-persoonlijke eerbetoon aan Whitney staat hier: http://apiedapie.wordpress.com/2012/02/12/het-was-ons-nummer/
Wat een prachtig geluid.
Toch was ze diep ongelukkig.
Hebben de drugs haar vermoord?
Wat een goed geschreven stuk en wat zet me dat weer aan het denken. Inderdaad ook ik kijk naar de Voicekids en ook al zette ik daar in het begin vraagtekens bij, toen ik hoorde dat er coaches waren om ze psychologisch te begeleiden kreeg ik er een beter gevoel bij en ook mij raakt het talent wat er is. Maar als ik jouw stuk zo weer lees besef ik mij ook terdege dat het nog niet goed is, talent of niet, inderdaad KOESTER HET KIND eerst. Gr Anneke