Wij zijn nu al ruim vier jaar de baasjes van dit harige schepsel. Ami, onze dramaqueen, onze rat, ons vosje. Zomaar wat lieflijke koosnaampjes. Dachten we nu toch wel gewend te zijn aan haar ‘attitude’, elke keer weet ze ons te verbazen.
Zoals ze ons van verre met haar bewegend pootje weet aan te sporen om nu eens met haar eten te beginnen… het werkt. Een pootje op onze voet… we snappen het. Haar koppie dat naar achteren wijkt als je haar wil aaien, ‘dat is niet wat ik nu blief’… oké.
Schuldgevoel
We waren een avondje weg en best wel lang weg, vonden wij. ‘Ach Ami’, zeggen we met iets van schuldgevoel in onze stemmen tegen elkaar. Als we de deur openen en we naar de kamer lopen roepen we enthousiast haar naam. ‘Ha lieve Ami, hoi schatje, ha lieverd, daar zijn we weer. Je lieve baasjes zijn thuis’.
Ze keurt ons niet één blik waardig, alsof er niemand is binnen gekomen, ze likt vol overgave haar eigen poot en is niet van plan daarmee op te houden omdat wij nu toevallig binnenkomen. Geen blijk van ‘fijn dat jullie er weer zijn’, totale onverschilligheid op een moment dat de dame zichzelf aan het mooi maken is. Alsof we niet zijn weggeweest. Volkomen zen in haar eigen wereld. Als de dame is uitgelikt aan haar eigen prachtige lijfje, kijkt ze ons aan, rekt zich uit en springt van de bank om ons de kans te geven haar te aaien. Een gunst die ze ons verleent. Dank je wel Ami, dat wij je mogen begroeten.
Bankligger
In een moment van zwakte heb ik Ami zover gekregen dat ze wel op de bank springt. Duizenden kleine krasjes in het soepele, zachte leer verder is het te laat voor spijt. Wel houd ik me vast aan ‘mijn plek’. Ami de hare, ik de mijne. Zij denkt daar anders over. In de nacht huppelt ze van links naar rechts over de bank om altijd op mijn plek te eindigen. Bij een naakthond is dat geen probleem maar Ami is van het hele jaar, twaalf maanden in de rui en dat zullen we weten ook. Dus voordat ik zelf kan gaan zitten stofzuig ik de bank eerst even af. Gisteravond bedacht ik om op mijn plek wat dingen neer te leggen zodat ze daar gewoon niet kan gaan liggen. Mis. Ami kan overal op liggen. Op mijn Ipad, op mijn schrijfblok met pen, op mijn tas, mijn kussen, mijn vest.
Als ik vanochtend de kamer binnenkom hoor ik het haar zeggen. ‘Ruim je troep voortaan even op zeg, hoe denk je dat dit ligt voor mij?’
1 reactie
Oh,dit herken ik. Als we vroeger in een vakantiehuis waren,lagen er ’s nachts eettafelstoelen op de bank. Iets anders hielp niet