Ik heb gisteren een dag doorgebracht in totale besluiteloosheid.
Vandaag gaat ons koor Vrouw & CO op ‘werk’weekend. Het zijn de leukste weekendjes denkbaar. Vrouwen, zorg, eten, zingen, spelen, shoppen, drinken, lachen, dansen, delen. Alles had ik het werk gesteld om toch mee te kunnen.
In onze verhuismarathon had ik het precies uit gerekend. Als we het zus en zo zouden doen dan kon ik mee en konden we daarna gelijk naar het huis van Broer waar we nog een paar weken kunnen verblijven. Vriendin stak haar duim omhoog, ‘ja, lastig maar lekker doen, goed voor je’.
Dat er nog een berg stof moeten worden weggezogen voordat de behanger maandag begint was wel een dingetje. Dat ik niet alleen verkouden was maar me met de minuut beroerder voelde: vervelend maar hé, dit weekend gaat boven alles.
Regelen
Meestal zorg ik voor de muziek op het weekend maar het kabeltje dat ik nodig heb ligt in de opslag. Zwager heeft er eentje te leen.
Blijk ik toch een ander kabeltje nodig te hebben: Broer heeft er een te leen. Papieren die ik niet kan printen, want printer in de opslag, snel bij een ander printen.
Nog even kopen want we zijn beiden op ons zelf dit weekend: deodorant, tandpasta, zakdoeken, bodylotion, gezichtscrème, neusdruppels en aspirine.
Gisteren snel naar Broer de eerste dozen en tassen overgebracht zodat zondag het laatste mee kan.
Tas. Geen weekendtas. In de opslag. Tas geleend bij zus. Mooie tas met wieltjes. Tas klaar gemaakt voor weekend, tas klaar gemaakt voor verhuizing naar broer. Tassen staan klaar. Kwestie van inladen.
Focus kwijt
Maar waar ik ook zoek, ik blijf mijn focus kwijt. De focus is onderverdeeld in honderdduizend dingen en als ik denk aan wat we in het weekend gaan doen en wat ik moet doen, zakt de moed me in de schoenen. Ben ik er nu klaar voor?
Wat ik eigenlijk wil vertellen is hoe moeilijk ik het soms vind om een keuze te maken. Voor mezelf. Advies helpt niet want ergens zit dat besluit dat goed voelt maar ik vind het maar niet. Meegaan of niet meegaan. Iets heel leuks en speciaals laten schieten, iets dat misschien wel de laatste keer is want Vrouw & CO gaat stoppen.
Maar kan ik er echt zijn als ik daar ben?
Ik tik alvast een bericht aan de meiden dat ik niet mee ga maar verstuur het nog niet. Want wie weet kom ik er nog op terug. Hoe erg ben ik? Hoe besluiteloos. Omdat ik gek word van mezelf en Vriendin van mij, druk ik op de verzendknop. Om er achter te komen dat het goed voelt. Rust geeft. Blijkbaar was dit een goede keuze. Er valt iets van mij af, een heel weekend krijg ik er voor terug. Waar we de dingen doen die we moeten doen.
Maar tjonge, jonge, wat moet ik nog veel leren.