Jaarlijks wordt vijf mei afgesloten met het concert op de Amstel. Een prachtig schouwspel van bootjes, lichtjes, mooie optredens en een licht melancholieke sfeer. Natuurlijk met Willem Alexander en Maxima en heel veel mensen die glimlachend kijken naar het sprookje op het water.
Ik houd er van. Ik laat me graag meevoeren met het deinen op gevoelens van saamhorigheid. De afsluiter is altijd het oude lied van Vera Lyn: We’ll meet again. Meestal gezongen door de artiest van die avond.
Kippenvel
Maar het allermooist vind ik het als het gezongen wordt zoals het was. Geen extra toeters en bellen, geen eigen arrangementen, geen vertoon van stemgebruik. Gewoon, mooi, simpel en ontroerend.
Misschien doordat ik nogmaals Schindlers list heb gezien. En gehuild heb om alle ellende en vernedering, maar de tekst kwam daardoor nog meer binnen. Iedereen die afscheid nam, met hoop op een weerzien.
We’ll meet again
Don’t know where
Don’t know when
But I know we’ll meet again some sunny day
Keep smiling through
Just like you always do
‘Til the blue skies
Drive the dark clouds far away
So will you please say hello
To the folks that I know
Tell them it won’t be long
They’ll be happy to know
That as you saw me go
I was singin’ this song
We’ll meet again
Don’t know where
Don’t know when
But I know we’ll meet again some sunny day