Weerzien

Mijn zus kijkt bij een collega in zijn Linkedin-contacten en ziet daar een foto van ene R.B.
Ze denkt: zou het …?
Ze laat het mij zien en vraagt: “Zou het …?” En ik zeg: “Ja, dat zou best eens kunnen”.

Om een lang verhaal kort te maken: R. B., nu een veertiger, kenden wij als klein jongetje van 2. Zoontje van de vrienden van onze ouders. Het contact tussen mijn ouders en hen is destijds vrij abrupt gestopt.
Zus mailt R.B. en vraagt of zijn ouders toevallig H en A zijn. Dat blijkt het geval. Twee dagen later horen we van hen dat ze nog in goede gezondheid zijn en dat ze het geweldig zouden vinden ons te ontmoeten.

Gisteren was het zover. Wij, drie zussen, gaan giechelend onderweg naar Ome H en Tante A. Daar was al direct het eerste probleem want in het emailcontact hadden zij al direct aangegeven: laat dat oom en tante maar weg.

Gelijk hebben ze. Feitelijk zijn ze ook geen tante en oom maar zoals wij vroeger ook de buren tante en oom noemden, zo ging dat ook bij hen. Omdat nu ineens, na zoveel jaar niet te zeggen?
Het zit in je hoofd geprogrammeerd, net zo als ‘u’ zeggen in plaats van ‘jij’. (Daar zal ik morgen op doorgaan).

We staan in de lift, omhoog naar de 8ste etage en verdringen elkaar om vooral maar niet als eerste de lift uit te moeten.
“Jij bent de oudste”, zeggen we tegen M, die inderdaad 20 maanden ouder is en dat haar hele leven moet bezuren. Maar, zij neemt haar verantwoordelijkheid.
We worden heel hartelijk ontvangen en de eerste seconden gaan op aan het zoeken naar herkenning, een blik, een lach. Dat gaat verbazingwekkend snel. We herkennen al heel snel de pretoogjes, de lach, de stem van de tante die geen tante is. En de rust, de baard, de lengte van onze oom, die geen oom is. En zijn droge humor.

En hoewel geen echte familie, het gevoel van thuiskomen is groot en bijzonder. Ook emotioneel want zij hebben foto’s die wij niet kennen, van onze ouders. Vader in een stoer pak, met zijn vetkuif en sjaggie nonchalant in de mond bungelend. Moeder, jong en mooi. En weer denken we, waar is het mis gegaan met onze ouders? Wanneer is de omslag geweest van jong, dynamisch en vol verwachting, naar in zichzelf gekeerd en angstig?
We laten de vragen voor wat ze zijn. Eerst genieten van een bijzonder weerzien dat zeker een vervolg krijgt.
Onze herinnering klopte: ze waren toen ook al heel leuk.

Social media heeft zin!